rodzaj: WYROK
data dokumentu: 2020-09-29
rok: 2020

sygnatury akt.:

KIO 2017/20

Komisja w składzie:
Przewodniczący: Anna Packo Członkowie: Anna Kuszel - Kowalczyk, Monika Szymanowska Protokolant: Piotr Cegłowski

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu
28 września 2020 r., w Warszawie, odwołania
wniesionego do Prezesa Krajowej Izby Odwoławczej w dniu 19 sierpnia 2020 r. przez
wykonawców wspólnie ubiegających się o udzielenie zamówienia
W. S.
prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą Bracia S. W. S. z siedzibą w
Warszawie oraz Concept
Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w
Bielsku-
Białej

w postępowaniu prowadzonym przez
Komendę Główną Straży Granicznej z siedzibą w Warszawie

przy udziale
wykonawców wspólnie ubiegających się o udzielenie zamówienia
Korporacja Wschód Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Warszawie
oraz Z.
Sport Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Warszawie
zgłaszających przystąpienie do postępowania odwoławczego po stronie zamawiającego

orzeka:
1. oddal
a odwołanie,

2.
kosztami postępowania obciąża wykonawców wspólnie ubiegających się
o udzielenie zamówienia W. S. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą
Bracia S. W. S. oraz Concept
Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością i:
2.1.
zalicza w poczet kosztów postępowania odwoławczego kwotę 15 000 zł 00 gr
(słownie: piętnaście tysięcy złotych zero groszy) uiszczoną przez wykonawców
wspólnie ubiegających się o udzielenie zamówienia W. S. prowadzącego

działalność gospodarczą pod nazwą Bracia S. W. S. oraz Concept Spółkę z
ograniczoną odpowiedzialnością tytułem wpisu od odwołania,
2.2.
zasądza wykonawców wspólnie ubiegających się o udzielenie zamówienia W.
S.
prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą Bracia S. W. S. oraz
Concept
Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością na rzecz Komendy Głównej
Straży Granicznej kwotę 3 600 zł 00 gr (słownie: trzy tysiące sześćset złotych
zero groszy) stanowiącą koszty postępowania odwoławczego poniesione z
tytułu i wynagrodzenia pełnomocnika.


Stosownie do art. 198a i 198b ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r.
– Prawo zamówień
publicznych (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 1
843 z późn. zm.) na niniejszy wyrok – w terminie 7
dni od dnia jego doręczenia – przysługuje skarga za pośrednictwem Prezesa Krajowej Izby
Odwoławczej do Sądu Okręgowego w Warszawie.


Przewodniczący: ……………………..…

Członkowie:
……………………..…

……………………..…





Sygn. akt: KIO 2017/20

U z a s a d n i e n i e

Zamawiający – Komenda Główna Straży Granicznej prowadzi postępowanie o udzielenie
zamówienia publicznego na „dostawę przewoźnych jednostek nadzoru” na podstawie ustawy
z dnia 29 stycznia 2004 r. Prawo zamówień publicznych (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 1843
z późn. zm.), w trybie przetargu nieograniczonego.
Ogłoszenie o zamówieniu zostało opublikowane 24 marca 2020 r. w Dzienniku Urzędowym
Unii Europejskiej pod numerem 2020/S 059-140925.
Wartość zamówienia jest większa niż
kwoty określone na podstawie art. 11 ust. 8 ustawy Prawo zamówień publicznych.

I Stanowisko Odwołującego
Odwołujący – wykonawcy wspólnie ubiegający się o udzielenie zamówienia W. S.
prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą Bracia S. W. S. oraz Concept Spółka z
ograniczoną odpowiedzialnością wniósł odwołanie zarzucając Zamawiającemu naruszenie:
1. art. 24
ust. 1 pkt 18 ustawy Prawo zamówień publicznych poprzez zaniechanie
wykluczenia wykonawcy, który próbował wpłynąć na decyzje zamawiającego w sposób
bezprawny oraz art. 89 ust. 1 pkt 3 ustawy Prawo zamówień publicznych w zw. z art. 14 ust.
1 ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji,
2. art. 89 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 87 ust. 1 oraz z art. 14 ustawy Prawo zamówień
publicznych i art. 354 Kodeksu cywilnego, tj. zaniechanie weryfikacji, czy oferta wykonawcy
spełnia wymagania specyfikacji istotnych warunków zamówienia poprzez faktyczną
możliwość wypełnienia wymagania z punktu II.I.14 opisu przedmiotu zamówienia pomimo
tego, że w toku postępowania ujawniły się okoliczności wskazujące na ewidentny brak
możliwości spełnienia tego wymagania w sposób deklarowany w ofercie, a w konsekwencji
zaniechanie odrzucenia oferty, która nie spełnia wymagania powołanego postanowienia
opisu przedmiotu zamówienia,
3. art. 89 ust. 1 pkt 2 ustawy Prawo zamówień publicznych poprzez zaniechanie odrzucenia
oferty, która jest niezgodna z treścią specyfikacji istotnych warunków zamówienia,
4. art. 89 ust. 1 pkt 3 ustawy Prawo zamówień publicznych, tj. zaniechanie odrzucenia oferty
wykonawców wspólnie ubiegających się o udzielenie zamówienia Korporacja Wschód
Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością oraz Z. Sport Spółka z ograniczoną
odpowiedzialnością, zwanych dalej „Konsorcjum Z.” lub „Przystępującym”, której złożenie
stanowi czyn nieuczciwej konkurencji, o którym mowa w art. 3 ust. 2 w zw. z art. 10 ust. 1
ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji.

Odwołujący wniósł o uwzględnienie odwołania w całości i nakazanie Zamawiającemu:
unieważnienia czynności wyboru oferty najkorzystniejszej, wykluczenia Konsorcjum Z. z
postępowania, odrzucenia oferty Konsorcjum Z., ponownej oceny ofert bez udziału oferty
Konsorcjum Z.
, a także zasądzenie od Zamawiającego na rzecz Odwołującego kosztów
postępowania odwoławczego.

W uzasadnieniu odwołania Odwołujący wskazał, że 10 sierpnia 2020 r. Zamawiający
przekazał Odwołującemu informację o wyborze oferty najkorzystniejszej, za którą uznał
ofertę Konsorcjum Z.. Ustalenie wyniku postępowania jest ustaleniem powtórnym, ze
względu na orzeczenie KIO z 24 lipca 2020 r. w sprawach KIO 1319/20, KIO 1322/20 oraz
KIO 1325/20. W pierwotnie us
talonym wyniku postępowania ofertą uznaną za
najkorzystniejszą była oferta Odwołującego, zaś oferta Konsorcjum Z. była uznana za
podlegającą odrzuceniu. KIO zanegowała zastosowaną przez Zamawiającego przesłankę
odrzucenia oferty Konsorcjum Z., tj. podanie typu pojazdu po zabudowie niezgodnie
z rozporządzeniem Komisji z 14 lipca 2011 r. nr 678/11, które ustalało ramy dla homologacji
pojazdów silnikowych i nakazała ponowną ocenę ofert z uwzględnieniem oferty Konsorcjum
Z.
. Orzeczenie KIO nie dotyczyło jednak innych aspektów z treści oferty Konsorcjum Z., gdyż
te nie były objęte wcześniejszymi odwołaniami. W szczególności odwołania wobec czynności
Zamawiającego dotyczących oferty Konsorcjum Z. nie wnosił Odwołujący ze względu na
brak interesu w jego wniesieniu
, gdyż oferta Odwołującego, niezależnie od sposobu oceny
oferty Konsorcjum Z.
, była uznana za najkorzystniejszą. Ponadto Odwołujący nie
dysponował pełną wiedzą o ofercie Konsorcjum Z., gdyż dokumenty dotyczące tej oferty
zostały, zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy Prawo zamówień publicznych, złożone dopiero po
uznaniu tej oferty za najwyżej ocenioną.
Unieważnienie czynności wyboru oferty najkorzystniejszej przez KIO sprawia, że obecnie
zaniechania Zamawiającego polegające na nieodrzuceniu oferty Konsorcjum Z. ze względu
na niezgodność z treścią specyfikacji istotnych warunków zamówienia godzą
w interes Odwołującego w uzyskaniu zamówienia, a datą, w której zaniechania te miały
miejsce,
jest ponowiona czynność wyboru oferty najkorzystniejszej, w której zaniechań tych
nie wyeliminowano. Ponadto
w sprawie zaszły nowe okoliczności, które w ocenie
Odwołującego muszą być podstawą wykluczenia Konsorcjum Z. z postępowania oraz
odrzucenia jego oferty.
W zakresie zarzutu zaniechania wykluczenia Konsorcjum Z.
, które próbowało wpłynąć na
decyzje Z
amawiającego w sposób bezprawny oraz rozpowszechniało nieprawdziwe
informacje o innym przedsiębiorcy tj. Odwołującym, Odwołujący wskazał, że w toku rozprawy
w sprawach KIO 1319/20, KIO 1322/20 oraz KIO 1325/20 przedstawiciel Konsorcjum Z., tj.
występujący
w
roli
pełnomocnika
Konsorcjum
prezes
z
arządu
jednego

z k
onsorcjantów, J. B., złożył zniesławiające pismo o rzekomej zabronionej i bezprawnej
współpracy między Zamawiającym a przedstawicielami firmy Odwołującego, polegającej
m.in.
na nielegalnym wglądzie przedstawicieli tej firmy do komputera Zamawiającego i
innych nieformalnych kontaktach
Odwołującego z Zamawiającym (pismo złożone w toku ww.
postępowania odwoławczego sygn. KIO 1319/20, KIO 1322/20 oraz KIO 1325/20). Pismo to
nie za
wierało, a ze względu na nieprawdziwość zamieszczonych w nim twierdzeń zawierać
nie mogło, żadnych dowodów na poparcie zawartych w nim pomówień.
W
związku z tym 10 sierpnia 2020 r. Odwołujący skierował do Zamawiającego oświadczenie
o bezpodstawności podniesionych zarzutów i wpływie takiej czynności Konsorcjum Z. na
dalszy przebieg postępowania o udzielenie zamówienia. Zamawiający, ustalając wynik
postępowania, nie zbadał tej bezprawnej czynności Konsorcjum Z. i mimo takiego obowiązku
nie wykluczył tego wykonawcy z postępowania.
Pismo złożone w toku postępowania przed KIO jest czynnością dokonaną w toku
postępowania o udzielenie zamówienia, a w trakcie jego składania postępowanie
o udzielenie zamówienia toczyło się. Złożenie pisma tej treści stanowi pomówienie
(zniesławienie w świetle art. 212 Kodeksu karnego), czyli czynność bezprawną skutkującą
koniecznością wykluczenia oszczercy z postępowania na podstawie art. 24 ust 1 pkt 18
ustawy Prawo zamówień publicznych.
Poruszone w piśmie wątki rzekomej niedozwolonej współpracy między pomówionym
w
ykonawcą a pomówionym Zamawiającym muszą być ocenione jako próba zastraszenia
osób dokonujących czynności po stronie Zamawiającego, w nadziei, że osoby te, chcąc
uniknąć dalszych bezpodstawnych pomówień, zweryfikują swoje oceny i wybiorą wykonawcę
innego niż Odwołujący, aby w ten sposób zaprzeczyć tezom stawianym w piśmie. Już sama
próba takiego wpływu, niezależnie od tego, czy osiągnęła ona zamierzony skutek, zgodnie
z art. 24 ust 1 pkt 18
ustawy Prawo zamówień publicznych stanowi obligatoryjną przesłankę
wykluczenia
wykonawcy z postępowania przetargowego.
Czynność złożenia ww. pisma jest jednocześnie naruszeniem art. 14 ust. 1 ustawy
o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji
skutkującym koniecznością odrzucenia oferty na
podstawie art. 89 ust. 1 pkt 3
ustawy Prawo zamówień publicznych. Pismo skierowane do
szerokiego kręgu odbiorców – w praktyce nieograniczonego poprzez jawność protokołu
postępowania o udzielenie zamówienia oraz jawność rozprawy przed KIO – jest
rozpowszechniani
em informacji. Informacje te są nieprawdziwe. Celem tego pisma, co
wydaje się oczywiste, jest przysporzenie sobie korzyści i wyrządzenie szkody Odwołującemu
poprzez nieuczciwe wyeliminowanie tego wykonawcy z przetargu (utrata korzyści)
i uzyskanie zamówienia przez Konsorcjum Z.
W zakresie zarzutu zaniechania weryfikacji, czy oferta
Przystępującego spełnia wymagania
specyfikacji istotnych warunków zamówienia pomimo tego, że w toku postępowania ujawniły

się okoliczności wskazujące na brak możliwości spełnienia tego wymagania w sposób
deklarowany w ofercie, a w konsekwencji zaniechanie odrzucenia oferty Konsorcjum Z.,
Odwołujący wskazał, że Konsorcjum Z. w swojej ofercie wskazało, że posłuży się
podwykonawcą M. P. To ten podwykonawca posiadał zgodę producenta pojazdu bazowego
do wykonywania zabudów. Posiadanie takiej zgody było, zgodnie z punktem II.A.1.14 opisu
przedmiotu zamówienia, niezbędnym wymogiem dla złożenia oferty. Wskutek zarzutu
podniesionego w odwołaniu (już rozstrzygniętym przez KIO) składanym przez wykonawców
wspólnie ubiegających się o udzielenie zamówienia Siltec Sp. z o.o. oraz M. P. stało się
jasne, że skorzystanie z podwykonawstwa M. P. będzie niemożliwe. KIO słusznie oddaliła
zarzut odwołania, który dotykał tego zagadnienia, gdyż zarzut ten sformułowano w ten
sposób, że podwykonawca M. P. nieskutecznie udostępnił swoje kompetencje (w tym
możliwość skorzystania ze zgody producenta pojazdu na zabudowę), bowiem zrobił to
jedynie wobec jednego konsorcjanta. Samo to, w ocenie KIO,
nie mogło być podstawą
eliminacji oferty Konsorcjum Z.
Jednakże w toku rozprawy przed Izbą w sprawach KIO 1319/20, KIO 1322/20 oraz KIO
1325/20
pełnomocnik M. P. oświadczył, że pan P. nie podejmie współpracy z konsorcjum, w
skład którego wchodzi, poza Z. Sp. z o.o., także inny podmiot, tj. Korporacja Wschód Sp. z
o.o. O
świadczenie to i jego skutki umknęło uwadze Zamawiającego, a z jego treści wynika,
że oferta Konsorcjum Z. nie odpowiada treści specyfikacji istotnych warunków zamówienia,
czego wcześniej Zamawiający nie wiedział. Jednakże w chwili, w której informacje te posiadł,
nie mógł uchylić się od uzyskania stosowanych wyjaśnień co do stanu faktycznego i
interpretacji treści oferty w zakresie spełniania wymogu z punktu II.A.I.14 opisu przedmiotu
zamówienia. Brak takiego wyjaśnienia prowadzi bowiem do przyjęcia oferty niezgodnej ze
specyfikacją istotnych warunków zamówienia i narusza art. 89 ust. 1 pkt 2 ustawy Prawo
zamówień publicznych.

W zakresie zarzutu zaniechania odrzucenia oferty
Przystępującego, która jest niezgodna
z treścią specyfikacji istotnych warunków zamówienia, Odwołujący stwierdził, że stanowiący
składnik przedmiotu zamówienia (przewoźnej jednostki nadzoru – PJN) pojazd bazowy nie
spełnia wymagań specyfikacji istotnych warunków zamówienia. W punkcie A.II. opisu
przedmiotu zamówienia zatytułowanym „Ukompletowanie” na PJN składa się m.in: nośnik –
pojazd bazowy, na którym zostaną zainstalowane wymagane przez Zamawiającego
urządzenia.
Specyfikacja istotnych warunków zamówienia nie dopuszcza możliwości przebudowy
pojazdu bazowego stanowiąc jedynie, iż instalowane będą na nim urządzenia i dodatkowe
wyposażenie. Jest to zgodne z wielokrotnie używaną później nomenklaturą „pojazd po
zabudowie
”, która wskazuje, iż przewidywana jest zmiana elementów nadwozia i instalacja

wskazanego w
opisie przedmiotu zamówienia wyposażenia, a nie przebudowa nośnika.
Zamawiający w opisie przedmiotu zamówienia w szeregu postanowieniach wskazał, jakie
wymagania powinien spełniać zarówno pojazd bazowy, jak i pojazd po zabudowie.
Podsta
wowe wymagania wobec pojazdu po zabudowie, Zamawiający zawarł m.in.
w rozdziale B.III
opisu przedmiotu zamówienia, zaś wymagania wobec pojazdu bazowego
w rozdziale B.II opisu przedmiotu zamówienia.
Zgodnie z tymi wymaganiami p
ojazd bazowy musi być homologowany według określonej
kategorii oraz zgodnie z punktem B.II.
1, spełniać „inne wymagania określone przez
zamaw
iającego”. Z kolei, zgodnie z punktem B.II.3 opisu przedmiotu zamówienia,
homologacja pojazdu bazowego ma potwierdzać „spełnienie przez oferowaną wersję
pojazdu bazowego wymaganych warunków technicznych”. Wymagania techniczne
Zamawiający określił w rozdziale B.VII opisu przedmiotu zamówienia „Parametry techniczne”
i te wymagania po
winien spełniać homologowany pojazd bazowy.
Zgodnie z opisem przed
miotu zamówienia Zamawiający oczekiwał także, aby – co oczywiste
– wymagania techniczne spełniał także pojazd po zabudowie. Wymagał w tym celu (pkt
B.VIII.XX pkt 2
opisu przedmiotu zamówienia) złożenia odpowiedniego zaświadczenia. Takie
wymagania wskazują, że Zamawiający na podstawie świadectwa homologacji sprawdza
spełnienie warunków przez pojazd bazowy (tj. czy pojazd bazowy pozwala na osiągnięcie
parametrów wymaganych od pojazdu po zabudowie), a następnie – weryfikacji po
zabudowie, czy wymagania te nie
zostały utracone wskutek zabudowy. Zabudowa nie może
prowadzić do utraty homologacji przez pojazd (pkt B.VIII.XX pkt 2 opisu przedmiotu
zamówienia).
Jednym z wymaganych
przez Zamawiającego parametrów technicznych (pkt B.VII.VIII opisu
przedmiotu zamówienia) był odpowiedni prześwit pod każdą z osi, co najmniej 240 mm
(wersja
specyfikacji istotnych warunków zamówienia po zmianach). Nie ulega wątpliwości, że
oferowany przez Konsorcjum Z. pojazd bazowy, tj. Toyota Hilux typ ANP1, zgodnie
z homologacją poświadczaną świadectwem zgodności WE dostarczonym przez Konsorcjum
Z.
wraz z ofertą, stosowanie do punktu B II ppkt 3 opisu przedmiotu zamówienia, nie osiąga
takiego prześwitu niezależnie od wersji. Oznacza to brak spełnienia wymagań
z punktów B.II.1 i B.II.3 opisu przedmiotu zamówienia, zgodnie z którymi już pojazd bazowy
miał spełniać wymagania Zamawiającego oraz warunki techniczne. Pojazd ten ma prześwit
pod tylną osią jedynie 227 mm, zaś pod przednią osią 239 mm, co potwierdza Toyota Poland
(dokument taki złożyło Konsorcjum Z. w poprzednim postępowaniu odwoławczym). Fakt ten
potwierdza także dołączona do niniejszego odwołania opinia rzeczoznawcy samochodowego
z 21 maja
2020 r. W treści opinii rzeczoznawca, po dokonaniu badania kilku wersji pojazdu
Toyota Hilux,
stwierdził, iż prześwit pod tylną osią nigdy nie przekracza 228 mm. Już ten fakt
jest wystarczający dla obligatoryjnego odrzucenia oferty Konsorcjum Z..

Wymagania dotyczące prześwitu w punkcie B.VII.VIII opisu przedmiotu zamówienia
zamawiający odniósł do „pojazdu po zabudowie”, jednak ze względu na brak zgody na
przebudowę pojazdu bazowego wymagania takie muszą dotyczyć już pojazdu bazowego.
Zamawiający wskazał, że zabudowa nie może pogorszyć parametrów pojazdu bazowego
uwidocznionych w dokumentach homologacyjnych.
Z
większenie prześwitu pod osiami pojazdu można uzyskać jedynie poprzez zwiększenie
średnicy kół lub całkowitą wymianę lub przebudowę zawieszenia. Zastosowanie większych
kół wymagałoby kół o średnicy o 26 mm większej niż koła fabrycznie stosowane w typie
pojazdu Toyota Hilux i dopuszczone świadectwem homologacji. Świadectwo przedstawione
przez Konsorcjum Z.
nie przewiduje możliwości zastosowania kół innych niż standardowe,
gdyż podaje się w nim jedynie jeden dopuszczalny zespół opon, o wymiarach: 265/60R18
110
H. Zastosowanie innych opon byłoby więc niezgodne z homologacją oraz zmieniałoby
wiele innych właściwości pojazdu. Przy tak dużym zwiększeniu średnicy koła konieczne
byłoby m.in. wycięcie nadkola i ingerencja w system trakcji pojazdu. Zmieniłaby się też
wysokość pojazdu, co byłoby niezgodne z punktem B.VII.VI, zgodnie z którym wysokość ma
być zgodna z dokumentacją homologacyjną. Zamawiający w opisie przedmiotu zamówienia
nie tylko nie przewiduje dopuszczenia zmiany wielkości kół na odbiegające od dokumentacji
homologacyjnej pojazdu bazowego, ale w punkcie
B.VIII.VII wskazuje, że ogumienie
dostarczonego pojazdu musi być dopuszczone przez producenta pojazdu bazowego.
Z kolei ewentualna przebudowa zawieszenia zwiększająca prześwit pod tylną osią o 13 mm,
tak,
by spełnić warunki opisu przedmiotu zamówienia i uzyskać 240 mm, lub też o 27 mm, by
spełnić założenie Konsorcjum Z. przedstawione w ofercie, zgodnie z którą deklarowano
prześwit w wysokości „255 mm (+/-14 mm)”, stanowi poważną ingerencję
w ko
nstrukcję pojazdu bazowego, która spowoduje, iż pojazd taki nie będzie mieścił się
w zakresie homologacji typu pojazdu wskazanego jako nośnik.
Z
miana prześwitu przez przebudowę zawieszenia niewątpliwie zmieni wysokość pojazdu,
natomiast zgodnie z punktem B.VII.VI
wysokość ta ma być zgodna z danymi zawartymi
w dokumentacji homologacyjnej, która dla tego pojazdu zgodnie ze złożonym przez
Konsorcjum Z.
świadectwem zgodności wynosi 1815 mm.
W punkcie B.VII.VI
opisu przedmiotu zamówienia Zamawiający wyraźnie zabronił
jakichkolwiek zmian, które zmieniałyby wysokość pojazdu w stosunku do podanej
w dokumentach homologacyjnych, tzn. ponad 1815 mm.
To,
jaki nośnik dany oferent planuje zastosować, miał on potwierdzić przedstawiając
odpowiednie dokumenty homologacyjne. Konsorcjum Z. wska
zało konkretny typ Toyota
Hilux poprzez przedstawienie wystawionego przez T
oyotę świadectwa zgodności WE. W
przypadku, gdyby Konsorcjum Z.
przebudowało zawieszenie Toyoty Hilux, pojazd bazowy w
efekcie uzyskany nie byłby już Toyotą Hilux zgodną z zaprezentowaną dokumentacją

homologacyjną, ale innym pojazdem, który nie mieściłby się w typie pojazdu, dla którego
wydano homologacyjne świadectwo zgodności.
W tym stanie rzeczy
konieczne jest uznanie, że oferta bazująca na pojeździe Toyota Hilux
nie spełnia wymagań specyfikacji istotnych warunków zamówienia. Gdyby jednak możliwość
zapewnienia prześwitu pod każdą z osi co najmniej 240 mm budziła wątpliwości –
Odwołujący wniósł o powołanie biegłego z zakresu budowy pojazdów samochodowych
w celu
wykazania, że pojazd Toyota Hilux typ ANP1, tj. typ zgodny z homologacją
poświadczaną świadectwem zgodności WE dostarczonym przez Konsorcjum Z. wraz
z ofertą, nie może osiągnąć prześwitu w wysokości 240 mm pod każdą z osi pojazdu bez
utraty parametrów homologowanych, wykazanych w świadectwie homologacji.

Co do zarzutu zaniechania odrzucenia oferty Konsorcjum Z.,
której złożenie stanowi czyn
nieuczciwej konkurencji, o którym mowa w art. 3 ust. 2 w zw. z art. 10 ust. 1 ustawy
o zwalczaniu nieuczciwej konk
urencji Odwołujący wskazał, że Konsorcjum Z. podało
w ofercie, że pojazd oferowany po zabudowie to pojazd, którego typ określił jako TOYOTA
model ZSKA MOBILE LR, a jako producenta wskazał Z. Sport Sp. z o.o. Nie ulega
wątpliwości, że Toyota to marka innego producenta, a towar oferowany przez Konsorcjum Z.
i wyprodukowany przez producenta Z. Sport Sp. z o.o.,
to towar określony przez wykonawcę
poprzez użycie nazwy właściwej dla towarów innego producenta – spółek grupy Toyota.
Takie określenie swojego towaru i nazwy producenta w sposób oczywisty wprowadza w
błąd, gdyż wykonawca w ofercie towar produkowany przez jednego producenta oznaczył
nazwą stosowaną powszechnie jako oznaczenie towarów innego producenta. Nie wymaga
dowodu, że pojazdy oznaczane jako TOYOTA to pojazdy, których producentem nie jest Z.
Sport Sp.
z o.o. Takie oznaczenie oferowanego pojazdu w ofercie sprawia, że oferta ta
narusza art. 3 ust.
2 w związku z art. 10 ust. 1 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji,
a w konsekwencji musi być odrzucona ze względu na art. 89 ust. 1 pkt 3 ustawy Prawo
zamówień publicznych.

II Stanowisko Z
amawiającego
W odpowiedzi na odwołanie Zamawiający wniósł o odrzucenie odwołania na podstawie art.
189 ust. 2 pkt 5 ustawy Prawo zamówień publicznych, tj. z uwagi na fakt iż, odwołanie
dotyczy czynności, którą Zamawiający wykonał zgodnie z treścią wyroku Izby lub sądu lub,
w przypadku uwzględnienia zarzutów w odwołaniu, którą wykonał zgodnie z żądaniem
zawartym w odwołaniu.
W dalszej kolejności wniósł o jego oddalenie zasądzenie na rzecz Zamawiającego
uzasadnionych kosztów postępowania w postaci wynagrodzenia pełnomocnika.

Zamawiający wskazał, że dokonując wyboru oferty Konsorcjum Z., zrealizował orzeczenie
KIO z 24 lipca 2020 r., sygn. KIO 1319/20, KIO 1322/20, KIO 1325/20
, w którym nakazano
mu unieważnienie czynności wyboru oferty najkorzystniejszej, unieważnienie czynności
odrzucenia oferty Przystępującego oraz ponowienie czynności badania i oceny ofert z
uwzględnieniem oferty Konsorcjum Z.. Merytoryczne rozstrzyganie odwołania byłoby w
istocie badaniem zarzutów, które zostały już rozstrzygnięte przez KIO 24 lipca 2020 r. Ocena
składu orzekającego została precyzyjnie wyrażona i znalazła odzwierciedlenie zarówno w
sentencji,
jak i w uzasadnieniu orzeczenia, które Zamawiający zrealizował.
Co do zarzutu
dotyczącego naruszenia art. 24 ust. 1 pkt 18 ustawy Prawo zamówień
publicznych poprzez zaniechanie wykluczenia wykonawcy, który próbował wpłynąć na
decyzje zamawiającego w sposób bezprawny oraz art. 89 ust. 1 pkt 3 ustawy Prawo
zamówień publicznych w związku z art. 14 ust. 1 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej
konkurencji
wskazał, że przedstawiciele Zamawiającego obecni na posiedzeniu KIO złożyli
oświadczenie, że informacje przedstawione w treści oświadczenia pana B. są całkowicie
nieprawdziwe. Ponadto przedłożone podczas rozprawy oświadczenie w żaden sposób nie
wpłynęło na podejmowane przez Zamawiającego decyzje. Oświadczenie to oraz
oświadczenie osób uczestniczących w rozprawie zostało skierowane do Biura Spraw
Wewnętrznych Straży Granicznej celem podjęcia stosownych działań i ewentualnego
skierowania sprawy na drogę postępowania cywilnego.

Podczas rozprawy Zamawiający stwierdził ponadto, że zarzut dotyczący art. 24 ust. 1 pkt 18
ustawy Prawo zamówień publicznych jest on nieuprawniony. W ocenie Zamawiającego
kwestionowane pismo było nieeleganckie, ale nie stanowi przesłanki wykluczenia wskazanej
w tym przepisie, gdyż nie występują tam: próba wpłynięcia, bezprawność i czynność
Zamawiającego. Pismo to zostało złożone podczas emocjonującej rozprawy. Ograniczenie
liczby pełnomocników obecnych na sali powodowało komplikacje polegające na tym, iż nie
wszyscy pełnomocnicy słyszeli przebieg całej rozprawy, wymieniali się informacjami na
korytarzu przed salą. Zamawiający i Odwołujący byli po jednej stronie procesowej
i prezentowali wspólne poglądy co do przedstawionych zarzutów, zatem wymieniali się
informacjami.
Opisane w piśmie wydarzenie było zwykłym wydarzeniem wynikającym z tego,
że komputer Zamawiającego nie mógł się połączyć z Internetem, a urosło do wydarzenia
wielkiej rangi. W wyroku KIO 156/17 wyjaśniono, co to jest bezprawność.
Z protokołu z rozprawy z 21 lipca 2020 r. wynika, że pełnomocnik Odwołującego odniósł się
do tej kwestii.
Pomimo nieeleganckiej formy pismo nie świadczy o nielegalności. Zgłoszenie sprawy do
BSW wynika z procedur Straży Granicznej i jest tożsame z tym, co zostało zawarte

w stanowisku Zamawiającego. Jeśli była to próba wpłynięcia, to nie na Zamawiającego, który
zrealizował orzeczenie. Zauważa, że bezprawność to niezgodność z prawem, musi zatem
wykazywać działanie sprzeczne z jakimś przepisem. Zamawiający natomiast przyjął przy
ponownym badaniu ofert zasady, które wynikają z orzeczenia KIO 1319/20, KIO 1322, KIO
1325, w którym wskazano na zasady wynikające z założeń specyfikacji istotnych warunków
zamówienia, tj. iż najpierw Zamawiający ocenia formularz oferty, potem prosi o świadectwo
zgodności, a w trzecim etapie bada przy odbiorze. Zamawiający może opierać się na
oświadczeniach wykonawcy i nie można negatywnie oceniać, że dokumentacja będzie
dopiero na etapie odbioru.

Co do zarzutu 2. Zamawiający zauważył, że na str. 56-58 uzasadnienia Izba stwierdziła, że
JEDZ Przystępującego ujawniło jedynie zamiar powierzenia prac podwykonawcy, który się
zdezakt
ualizował, ale nie można stwierdzić, że bez pana P. Przystępujący nie jest w stanie
wykonać zamówienia. Na str. 10 protokołu z 21 lipca 2020 r. wskazano na oświadczenie
Toyota Poland z 9 kwietnia 2020 r. i 18 czerwca 2020 r., z którego wynika, że Przystępujący
posiada zezwolenie na zabudowę. Oświadczenie pana P. równoważne jest oświadczeniu
Toyoty, zatem Zamawiający nie widział potrzeby wyjaśnienia kwestii, która została
wyjaśniona podczas rozprawy. Zamawiający nie żądał udowodnienia spełnienia wymagania
z
punktu II.A.1.14 opisu przedmiotu zamówienia, będzie to badał dopiero na etapie odbioru,
a obecnie opiera się na oświadczeniu, że zezwolenie takie Przystępujący posiada.
Posiadanie zezwolenia na zabudowę wykonawca miał wykazać przy odbiorze.

Co do kwesti
i prześwitu Zamawiający stwierdził, że była już ona badana, przy czym
przewoźna jednostka nadzoru będzie budowana wieloetapowo. Podobny zarzut pojawił się
w stosunku do Odwołującego w odwołaniu KIO 1325/20. Wówczas Odwołujący wskazywał,
jak spełni ten wymóg, Zamawiający na etapie składania ofert nie wymagał udokumentowania
tej kwestii. Na str. 65 uzasadnienia wyroku KIO 1319/20, KIO 1322, KIO 1325 wskazano, że
żądanie badania tej kwestii jest żądaniem, by Zamawiający zmienił sposób oceny wynikający
ze spec
yfikacji istotnych warunków zamówienia, czyli na podstawie oświadczenia. Natomiast
z oświadczenia jednoznacznie wynika, że wykonawca oferuje prześwit spełniający
wymagania Zamawiającego. W przypadku niespełnienia wymagania Zamawiającemu
przysługuje prawo do odstąpienia od umowy i naliczenia kar umownych.
Prześwit i wysokość Zamawiający podawał po zabudowie i nie ma to przełożenia na
homologację pojazdów bazowych.
Podkreślił, że Zamawiający nie narzucał sposobu zabudowy.
Powołał się na wyrok KIO 1110/18, z którego wynika, że skoro Zamawiający w formularzu
oczekiwał podania parametrów po zabudowie, to podane w ofercie parametry mają charakter

deklaracji. Zamawiający zatem będzie weryfikować ich spełnienie na etapie realizacji.
Według orzeczenia KIO 1319/20, KIO 1322, KIO 1325 na tym etapie Zamawiający nie
weryfikuje tych parametrów, może tylko przyjąć, że to, co wykonawca oferuje, jest
prawdziwe.
Zamawiany pojazd jest pojazdem do celów specjalnych, do którego odnosi się
rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji i MON dotyczące pojazdów
używanych przez Policję i inne służby, gdzie zawarto definicję pojazdu bazowego
i specjalnego, który będzie potwierdzony homologacją pojazdu bazowego, a także
dopuszczeniem jednostkowym. Pojazdu specjalnego z
amawianego przez Zamawiającego na
rynku nie ma i będzie on dopiero zabudowywany. Należy rozróżnić homologację typu
pojazdu i homologację pojazdu jednostkowego. Z art. 70zn ust. 4 ustawy Prawo o ruchu
drogowym wynika, że nie ma prawnego obowiązku dopuszczenia jednostkowego – to
Zamawiający nałożył ten obowiązek.
Powołał się na art. 3 pkt 7 dyrektywy 2007/46/WE oraz art. 2 pkt 78 ustawy Prawo o ruchu
drogowym
– w stanie prawnym do 31 sierpnia 2020 r., natomiast od 1 września na § 3 pkt 3
rozporządzenia 2018/58 z 30 maja 2018 r.
Na pytanie, jakie parametry pojazdu bazowego wskazane w homologacji muszą być
utrzymane w pojeździe po zabudowie, stwierdził, iż wskazane w punkcie B.VII.I i B.VII.II, jak
też barwa pojazdu, natomiast w punkcie B.VII.VIII wskazano na prześwit pod osiami.
Stwierdza, iż cały punkt B ma określenie „Minimalne wymagania”, zatem pojazd po
zabudowie może być zmieniony w stosunku do pojazdu bazowego i jego homologacji, jeśli
nie pogorszą się jego parametry.
Zamawiający wniósł o oddalenie wniosku dowodowego o powołanie biegłego jako
bezpodstawnego i prowadzącego do przewlekłości postępowania. Podkreślił, iż
w poprzednim postępowaniu odwoławczym Odwołujący wnosił o oddalenie takiego wniosku
jako zbędnego.

Co do zarzutu 4. stwierdził, że pojawił się on już na wcześniejszym etapie postępowania,
nawet sam Zamawiający w odpowiedzi na odwołanie taką argumentację wskazywał.
Zamawiający przyjął, że Przystępujący oferuje samochód Toyota i wskazanie nazwy
producenta jest wskazaniem, że będzie on ingerował w Toyotę. Stwierdzenie, czy używanie
nazwy Toyota jest zgodne z prawem, nie jest rolą Zamawiającego.

III
Stanowisko Przystępującego
Przystąpienie do postępowania odwoławczego po stronie Zamawiającego zgłosili
wykonawcy wspólnie ubiegający się o udzielenie zamówienia Korporacja Wschód Spółka
z ograniczoną odpowiedzialnością oraz Z. Sport Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością.

Przystępujący wniósł o odrzucenie odwołania na podstawie art. 189 ust. 2 pkt 5 ustawy
Prawo zamówień publicznych, zgodnie z którym Izba odrzuca odwołanie, jeżeli dotyczy
czynności, którą Zamawiający wykonał zgodnie z treścią wyroku Krajowej Izby Odwoławczej.
Wskazał, że Odwołujący przystąpił do postępowania KIO 1319/20, 1322/20, 1325/20
zakończonego wyrokiem z 24 lipca 2020 r. Tym samym podstawy dokonania czynności
badania i oceny ofert z 10 sierpnia 2020 r., która to czynność została w całości wykonana
zgodnie z treścią wyroku z 24 lipca 2020 r., w oparciu o kwestie podnoszone w tym
postępowaniu, nie mogą obecnie podlegać kwestionowaniu przez Odwołującego w trybie
złożonego odwołania.
Co do zarzutu 1. wskazał, że pismo stanowiące podstawę tego zarzutu zostało złożone na
rozprawie 21 lipca 2020 r., lecz treść wyroku nie zawiera jakichkolwiek ustaleń i wytycznych
w tym zakresie. Ty
m samym należy przyjąć, że Izba uznała okoliczność tę za nieistotną
zarówno dla rozstrzygnięcia Izby, jak i dla ponownej oceny ofert przez Zamawiającego. Tym
samym Zamawiający, który również kwestię tę uznał za nieistotną dla ponownej oceny ofert,
wykonał tę czynność zgodnie z treścią wyroku Izby, a zatem w zakresie zarzutu 1. spełniona
została przesłanka do odrzucenia odwołania Odwołującego na podstawie art. 189 ust. 2 pkt
5 ustawy Prawo zamówień publicznych.
Co do zarzutu 2
. wskazał, że brak podwykonawstwa pana P. i oświadczenie tego podmiotu o
braku aktualności jego oferty na podwykonawstwo dla Przystępującego, była przedmiotem
rozpoznania Izby i Izba w uzasadnieniu wyroku z 24 lipca 2020 r. wypowiedziała się
jednoznacznie wskazując, że: „Skład orzekający Izby zauważa nadto, że konsorcjum Z.,
poprzez oświadczenie Z. Sport Sp. z o.o. w dokumencie JEDZ ujawniło jedynie zamiar
powierzenia podwykonawstwa S. M. P.
, który to zamiar się zdezaktualizował po terminie
składania ofert wobec stanowiska M. P., iż oferta nie jest wiążąca wobec całego
konsorcjum.” Tym samym okoliczność jakoby treść wyroku Izby z 24 lipca 2020 r. nie
zawierała oceny braku zamiaru współpracy M. P. z Przystępującym jest bezpodstawna.
W protokole rozprawy z 20 lipca 2020 r. w sprawach KIO 1319/20, KIO 1322/20, KIO
1325/20 znajduje się stanowisko pełnomocnika Przystępującego, gdzie pełnomocnik ten
stwierdza, że „w momencie składania oferty dysponował skuteczną ofertą S. M. P.” oraz
szczegółowe stanowisko wraz z przedstawieniem dowodów co do posiadania przez
Przystępującego aktualnego samodzielnego zezwolenia na wykonanie zabudowy specjalnej
dla potrzeb przetargu. Kwestia ta stanowiła również przedmiot stanowiska Przystępującego
na rozprawie 21 lipca 2020 r. oraz dalszej argumentacji na rozprawie w tym dniu i
okoliczności te nie zostały negatywnie ocenione przez Izbę w wyroku z 24 lipca 2020 r. W
zakresie tej okoliczności czynności badania i oceny oferty z 10 sierpnia 2020 r. zostały
wykonane w pełni zgodnie z treścią wyroku Izby z 24 lipca 2020 r. W wyroku tym bowiem
w zakresie podwykonawstwa pana P.
nie znalazła się jakakolwiek negatywna, w stosunku do

oferty Przystępującego, ocena Izby. Więc i w tym zakresie zaistniała podstawa do
zastosowania art. 189 ust. 2 pkt 5
ustawy Prawo zamówień publicznych jako podstawa dla
odrzucenia odwołania Odwołującego.
Co do zarzutu 3
. Przystępujący wskazał, że również w tym wypadku Zamawiający wykonał
w pełni treść wyroku z 24 lipca 2020 r., bowiem okoliczności dotyczące uzyskania prześwitu
były przedmiotem postępowania w tej sprawie. W uzasadnieniu tego wyroku nie zostały ujęte
j
akiekolwiek negatywne dla Przystępującego wytyczne w zakresie oceny przebudowy
pojazdu bazowego i spełnienia wymogów prześwitu przy ponownej ocenie oferty. Ponadto
kluczowe dla sprawy za
gadnienie rozdziału, w tym w zakresie procedury homologacji,
między pojazdem bazowym oraz pojazdem po zabudowie, nie zostało zakwestionowane
przez Izbę, pomimo iż okoliczność związana m. in. ze spełnieniem wymogu prześwitu była
przedmiotem rozpoznania Izby.
Zamawiający w trakcie rozprawy z 20 lipca 2020 r. wskazał,
iż w specyfikacji istotnych warunków zamówienia nie wskazywał ani nie ograniczał sposobu
modyfikacji podwozia bazowego.
Zamawiający również w tym zakresie dokonał czynności badania i oceny ofert z 10 sierpnia
2020 r. zgodnie z treścią wyroku z 24 lipca 2020 r., bowiem gdyby jakiekolwiek okoliczności
w tym zakresie były istotne, znalazłyby odzwierciedlenie w wytycznych uzasadnienia wyroku
z 24 lipca 2020 r., Zatem i w tym zakresie
zaistniała podstawa do zastosowania art. 189 ust.
2 pkt 5
ustawy Prawo zamówień publicznych.
Co do zarzutu 4.
Przystępujący wskazał, że w postępowaniu toczącym się pod sygn. akt KIO
1319/20 używał już tego argumentu co do okoliczności dotyczących używania nazwy Toyota
jak
o oznaczenia typu pojazdu po zabudowie. Do zarzutu tego pełnomocnik Przystępującego
ustosunkował się wskazując, że w oświadczeniu Toyota Motor Poland z 3 czerwca 2020 r.
nie odnoszono się do znaczenia jako nazwy handlowej, ale szerzej (w zakresie wszystkich
określeń, które zawiera świadectwo zgodności, w szczególności TOYOTA), tym samym nie
ma mowy o czynie nieuczciwej konkurencji.
W świetle wskazanych powyżej podstaw
odrzucenia, gdyby powyższa okoliczność została uznana za istotną przez Izbę dla potrzeb
po
nownej oceny ofert i wyboru najkorzystniejszej, znalazłaby ona odzwierciedlenie
w uzasadnieniu wyroku z 24 lipca 2020 r. Izba tego jednak nie uczyni
ła. W zakresie tej
okoliczności czynność badania i oceny ofert z 10 sierpnia 2020 r. została wykonana w pełni
zgodnie z treścią wyroku z 24 lipca 2020 r. i odwołanie podlega odrzuceniu na podstawie art.
189 ust. 2 pkt 5
ustawy Prawo zamówień publicznych również w tym zakresie.

Podczas rozprawy
Przystępujący wniósł o oddalenie odwołania.
W zakresie zarzutu 1. P
rzystępujący stwierdził, że zarzut dotyczy dokumentu z karty 302
postępowania odwoławczego KIO 1319/20, KIO 1322/20, KIO 1325/20, a nie pisma z kart
304-
306 „Pytania do Zamawiającego”. Jest to próba opierania zarzutu na dokumencie, do

którego Odwołujący nie nawiązał w odwołaniu i próba rozszerzenia zarzutu. Kwestionowane
oświadczenie p. B. z 21 lipca 2020 r. zostało złożone do akt sprawy KIO i było poddane
kontroli składu orzekającego. Z art. 192 ust. 7 ustawy Prawo zamówień publicznych nie
wynika, że Izba nie ma prawa kontroli nad przebiegiem procesu. Oświadczenie to nie zostało
w uzasadnieniu wyroku pominięte, gdyż Izba w punkcie 8. na str. 49 uzasadnienia się do
niego odniosła i zdeprecjonowała jego wagę dla sprawy, nie stwierdziła też nielegalności.
Jak
wynika
z
odpowiedzi
Zamawiającego
na
odwołanie
oświadczenie
to
w żaden sposób nie wpłynęło na decyzję o wyborze najkorzystniejszej oferty. Odwołujący na
rozprawie powołał się na argumenty, które pojawiły się w piśmie z 10 sierpnia 2020 r. Na str.
2. wskaz
ano, że oczywiste jest, że przedstawiciele uczestników będących po tej samej
stronie muszą ze sobą rozmawiać. Ani skład KIO, ani żadna ze stron nie nadała znaczenia
temu pismu.
Wskazany art. 14 ust. 1 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji mówi
o roz
powszechnianiu, natomiast pismo zostało złożone do akt sprawy i adresatem był skład
orzekający oraz grono pełnomocników, więc nie było publicznego rozpowszechniania, lecz
podanie informacji istotnej dla Przystępującego.
Odwołujący nie wykazał winy umyślnej po stronie Przystępującego, pismo służyło ochronie
interesów konsorcjum Przystępującego. Było oświadczeniem w toku rozprawy i nie jest
bezprawne.
J. B.
wyjaśnił, że pismo „Pytania do Zamawiającego” zawiera pytania, które miał zadać
podczas rozprawy KIO 1319/20, KIO 1322/20, KIO 1325/20, natomiast
został poproszony o
ich przekazanie w celu przyspieszenia rozprawy.
Były to pytania do Zamawiającego, a nie
stanowisko Przystępującego. Co do pisma z 21 lipca 2020 r. stwierdził, iż będąc na korytarzu
miał takie wrażenie, jakie zostało przedstawione w piśmie, bowiem przedstawiciel
Zamawiającego siedział na podłodze i trzymał komputer, a przedstawiciele Odwołującego –
według wrażenia p. B. – zaglądali do tego komputera. Natomiast rozmowa dotyczyła tego,
czy konsorcjum Siltec skute
cznie złożyło odwołanie i czy przesłało Zamawiającemu kopię
odwołania w terminie. Rok wcześniej podczas rozprawy chciał przekazać Zamawiającemu
materiały, ale przewodnicząca stwierdziła, że jest to niemożliwe do czasu podpisania umowy
konta
kty powinny być formalne.
J. B.
oświadczył, że nie podejmował próby wpływania na Zamawiającego ani pozyskiwania
informacji. Było to przekazywanie spostrzeżeń co do działań, które uznał za nieprawidłowe.
Nie wie, kto był właścicielem komputera, który był w rękach pełnomocnika Zamawiającego.

Co do zarzutu 2. wskazał, iż na str. 56-58 uzasadnienia wyroku KIO 1319/20, KIO 1322/20,
KIO 1325/20
Izba wskazała, że Przystępujący miał prawo w ofercie powołać się na firmę p.
P.
ego jako podwykonawcy. Również z art. 36b ust. 2 ustawy Prawo zamówień publicznych

wynika prawo wykonawcy do samodzielnego wykonania zamówienia. Wyjaśnił, iż firma pana
P.
ego nie została przez Przystępującego wskazana jako podmiot, na zasoby którego
wykonawca się powołuje celem wykazania warunków udziału w postępowaniu.
Kiedy
podczas rozprawy wskazano, że pan P. nie ma zamiaru świadczyć usługi,
Przystępujący złożył wnioski dowodowe w postaci oświadczeń z 9 kwietnia 2020 r.
i 18 czerwca
2020 r. złożone w imieniu Toyota Motor Poland Co. Ltd spółka z o.o.
Z oświadczenia z 18 czerwca 2020 r. wynika, że również spółka Z. Sport posiada
uprawnienie do zabudowy modelu Toyota Hilux w niniejszym postępowaniu (karta 291),
a także wyciąg z umowy pomiędzy Toyotą a firmą Z.. Na str. 49 uzasadnienia wyroku w
punkcie
11. wskazano, że z dowodu tego wynika, że Przystępujący dysponuje uprawnieniem
do zabudowy pojazdów. Z kolei z oświadczenia z 9 kwietnia 2020 r. (karta 280) wynika, jaki
jest zakres uprawnień pana P.ego. Jest o tym mowa na stronie 48-49 uzasadnienia w
punkcie 6. Z oświadczeń tych wynika tożsamość uprawnień obu firm. Przystępujący złożył
nawet wyciąg umowy z Toyotą, aby nie było wątpliwości co do zakresu jego uprawnień. W
odwołaniu nie ma nawiązania do punktu II.A.1.14 opisu przedmiotu zamówienia. Zakres
uprawnień jednego z konsorcjantów przedstawiono podczas rozprawy, ponieważ to podczas
rozpr
awy przywołano deklarację, że pan P. nie będzie występował jako podwykonawca.
Niezgodność ze specyfikacją odnosi się do prawidłowości oferty, a nie późniejszych
oświadczeń planowanego podwykonawcy.

Co do za
rzutu 3. Przystępujący podkreślił rozróżnienie pomiędzy pojazdem bazowym
a pojazdem po zabudowie, które jest niezwykle istotne. Pojazd bazowy to standardowy
pojazd katalogowy i żadne z pojazdów tego typu nie spełniają wymagań Zamawiającego,
które zostaną spełnione dopiero przez przystosowanie. Zwrócił uwagę, iż na stronie 51-52
uzasadnienia wyroku KIO 1319/20, KIO 1322/20, KIO 1325/20
Izba wskazała, że
Odwołujący, wbrew brzmieniu wymogu dotyczącego pojazdu po zabudowie, wymogi odnosi
do pojazdu bazowego. Wskazuje na punkt B.VII.VIII.1.1
opisu przedmiotu zamówienia
mówiący o wymogu prześwitu, który dotyczy pojazdu po zabudowie. W punkcie B.VII.VI
opisu przedmiotu zamówienia wskazano, że wysokość pojazdu po zabudowie to
maksymalnie 2100 mm. Przystępujący podczas poprzedniej rozprawy jako dowody złożył
specyfikacje modyfikacji AT 35 i tabelę porównawczą, do której Izba odniosła się na str. 48
uzasadnienia wyroku w punkcie 3. Przystępujący już wtedy wskazywał, że zakres ingerencji
wymaga przeprowadzenia homologacji po zabudowie. Punkt B.VIII.XX.2 opisu przedmiotu
zamówienia stanowi, że wykonawca dostarczy wraz z pojazdami dopuszczenie indywidualne
pojazdu.
Co do wniosk
u o powołanie biegłego stwierdził, że opinia ma być wydana wobec pojazdu,
który jeszcze nie istnieje i co do którego nie istnieje dokumentacja homologacyjna, a nie

można wyprowadzać wniosków dotyczących tego pojazdu z homologacji pojazdu bazowego,
opinia dotyczyłaby bowiem pojazdu bazowego. Odwołujący odniósł się do rozwiązań
te
chnicznych, które sam proponuje. Na str. 49-50 uzasadnienia wyroku Izba wyjaśniła,
dlaczego opinia biegłego nie ma znaczenia – sprawa ma bowiem charakter prawny, a nie
techniczny.
Co do opinii do
łączonej do odwołania stwierdził, że opinia ta jest bezprzedmiotowa,
ponieważ dotyczy pojazdu bazowego, a nie zabudowanego.
Stwierdził, że Odwołujący nie złożył żadnego dowodu dotyczącego długości postępowania
homologacyjnego, jak też, jak będzie wyglądał pojazd po zabudowie. Oceną bezpieczeństwa
pojazdu po zabudowie zajmą się organy homologacyjne. Oczywiste jest, że producent
pojazdu bazowego nie weźmie na siebie odpowiedzialności za pojazd zabudowany, bo nie
produkuje pojazdów specjalnych. Nie ma pojazdu, który będzie spełniał wymogi bez zmiany
homologacji.
Przystępujący ma 20 lat doświadczenia i wykonał 3500 pojazdów specjalnych
z homologacją i dopuszczeniem, nie ma więc mowy o niepewności kierowcy, jak zachowa
się pojazd. W niniejszym przypadku będzie jedynie homologacja samochodu
za
budowanego, w celu dokonania której należało będzie wykonać homologację cząstkową
dotyczącą zmian w pojeździe. Przystępujący ma na tyle doświadczenia, że składa poprawne
wnioski pozwalające na szybkie dokonanie homologacji, sumarycznie proces homologacji
trwa 4 do 6 tygodni.
Wskazał, że na str. 35 uzasadnienia wyroku wskazano, iż Zamawiający nie narzucił sposobu
zabudowy, a na str. 39 mowa o oczekiwaniach co do prześwitów, które dotyczą pojazdu po
zabudowie. Na str. 70-71 uzasadnienia
wskazano na sposób oceny.
Przystępujący nie zgadza się z koncepcją Odwołującego niezmienności pojazdu i jego
parametrów opisanych w homologacji. O wymaganiach wobec pojazdu bazowego mówi
punkt B.II.1 opisu przedmiotu zamówienia. Świadectwo zgodności WE wskazuje na
homologację typu N1G, zatem pojazd bazowy należy do kategorii wskazanej przez
Zamawiającego. Gdyby dokumentacja pojazdu bazowego nie mogła ulec zmianie, to
wymagania dotyczące pojazdu bazowego z punktu B.II.3 opisu przedmiotu zamówienia
i zabudowanego z punktu B.VIII.XX.2 pokrywałyby się. Odwołujący snuje jedynie
przypuszczenia co do pojazdu po zabudowie. Z uzasadnienia na str. 70-71 wyroku KIO
1319/20, KIO 1322/20, KIO 1325/20
wynika, że nie można od Zamawiającego oczekiwać
doprecyzowania specyfikacji istotnych warunków zamówienia na tym etapie postępowania.

Co do zarzutu 4. stwierdził, iż Odwołujący sam wskazał, że zarzut ten nie był powołany
w odwołaniu konsorcjum Siltec, natomiast był zarzutem w odwołaniu Przystępującego,
w którym również badano kwestię tego, czy Toyota jest zastrzeżonym znakiem towarowym.
Konkluzja została zawarta na str. 33 uzasadnienia wyroku. Izba nie miała zastrzeżeń co do

prawa własności, poza tym Przystępujący przedstawił pisma Zeszuty Sport do Toyoty
z 2 czerwca 2020 r. (karta 27
4) oraz odpowiedź z 3 czerwca 2020 r. (karta 275), w której
Toyota Motor Poland Co Ltd. sp. z o.o. wskazała, że Przystępujący może używać określeń
zawartych w świadectwie zgodności WE Toyota Hilux. Zostało to wskazane na str. 48 pkt 4
uzasadnienia wyroku KIO 1319/20, KIO 1322/20, KIO 1325/20
. Przystępujący był więc
uprawniony do posługiwania się terminologią pojazdu bazowego, zaś zarzut wprowadzenia
Zamawiającego w błąd jest bezzasadny, ponieważ wiadomo było, kto jest producentem
pojazdu bazowego, a kto zabudowanego. Wyrok KIO także w tym zakresie został przez
Zamawiającego wykonany.
K
ażde konsorcjum tego typu Toyota działa przez swoje spółki na zasadzie licencjonowania.
Również w materiałach homologacyjnych nie wskazano spółki-matki, lecz Toyotę Motor
Europe NV S.A., a spółka ta jest wyłącznym wspólnikiem Toyota Motor Poland.

IV Ustalenia Izby
Na wstępie Izba stwierdziła, że nie zachodzi żadna z przesłanek skutkujących odrzuceniem
odwołania, opisanych w art. 189 ust. 2 ustawy Prawo zamówień publicznych, a Odwołujący
ma interes we wniesieniu odwołania w rozumieniu art. 179 ust. 1 ustawy Prawo zamówień
publicznych.
Zamawiający oraz Przystępujący wnieśli o oddalenie odwołania zgodnie z art. 189 ust. 2 pkt
5 ustawy Prawo zamówień publicznych ze względu na fakt, że zawarte w odwołaniu kwestie
pojawiły się wcześniej w postępowaniu odwoławczym KIO 1319/20, KIO 1322/20, KIO
1325/20.
P
rzywołany przepis stanowi, że Izba odrzuca odwołanie, jeżeli stwierdzi, że odwołanie
dotyczy czynności, którą zamawiający wykonał zgodnie z treścią wyroku Izby lub sądu lub,
w przypadku uwzględnienia zarzutów w odwołaniu, którą wykonał zgodnie z żądaniem
zawartym w odwołaniu. Dotyczy on więc okoliczności, które były przedmiotem
rozstrzygnięcia Izby lub sądu ze względu na to, że pojawiły się w odwołaniu w ramach
zarzutów, żądań i ich uzasadnienia. Podobnie, jeśli chodzi o uwzględnienie odwołania przez
zamaw
iającego, o którym mowa w końcowej części przepisu – również chodzi tu wyłącznie
o zakres, który był zawarty w odwołaniu, a nie inne czynności powzięte przez
zamawiającego z jego inicjatywy.
Podobnie, zgodnie z dyspozycją art. 192 ust. 7 ustawy Prawo zamówień publicznych, Izba
nie może orzekać co do zarzutów, które nie były zawarte w odwołaniu. Bada zatem
i rozstrzyga spór jedynie w zakresie, w jakim został uwidoczniony w odwołaniu.
Tym samym wszystkie kwestie, które pojawiły się lub ujawniły podczas postępowania
odwoławczego, kwestie poboczne i odmienne od dotychczasowego przebiegu postępowania
przetargowego, które nie były związane bezpośrednio z rozstrzyganymi zarzutami, jak też

nie były podstawą czynności Zamawiającego w postępowaniu przetargowym, będącej
podstawą wniesienia odwołania, nie podlegały zakresowi wcześniejszego rozstrzygnięcia
Izby, a tym samym i zakresowi dyspozycji przepisu art. 189 ust. 2 pkt 5 ustawy Prawo
zamówień publicznych. Zatem nawet jeśli Izba się do nich odniosła, to nie w znaczeniu
wskazanym w art. 189 ust. 2 pkt 5 (czy też analogicznie pkt 4) ustawy Prawo zamówień
publicznych. Podobnie
– jeśli się do nich nie odniosła, to niekoniecznie z tego powodu, że
u
znała je za nieistotne, ale że nie były powiązane z zarzutami rozpatrywanego
odwołania/odwołań, więc nie mogły stanowić przedmiotu rozstrzygnięcia.
Tym samym pismo pana B.
, sporządzone w dniu rozprawy, jak też oświadczenie
pełnomocnika pana P. złożone podczas tej rozprawy, nie były przedmiotem rozstrzygnięcia
wcześniejszych odwołań w rozumieniu art. 189 ust. 2 pkt 5 ustawy Prawo zamówień
publicznych, ponieważ miały miejsce długo po złożeniu tych odwołań – tym samym z
oczywistych powodów nie były nimi objęte. Dodatkowo oświadczenie pana B. w ogóle nie
było powiązane z treścią odwołań, zatem trudno zakładać, że wyrok z 24 lipca 2020 r. w
ogóle się do niego odnosił. Poza tym 24 lipca 2020 r. Izba, nawet jeśli sama nie uznała
przedmiotowego pisma za istotne, nie mogła mieć wiedzy, czy przedmiotowe pismo będzie
miało dla Zamawiającego jakiekolwiek znaczenie przy dokonywaniu późniejszych czynności,
których dotyczy obecnie rozpoznawane odwołanie.
Podobnie, jeśli chodzi o kwestię czynu nieuczciwej konkurencji w zakresie użycia znaku
towarowego Toyoty. Fakt, że Zamawiający mógł się takim wnioskiem, czy „zarzutem”
w stosunku do wykonawcy
posłużyć w trakcie wcześniejszego postępowania odwoławczego
w piśmie procesowym lub podczas rozprawy, nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy
KIO 1319/20, KIO 1322/20 i KIO 1325/20
, ponieważ nie była to ani okoliczność wskazana
w odwołaniu, ani okoliczność będąca podstawą czynności Zamawiającego dokonanej
w postępowaniu przetargowym, np. odrzucenia oferty Przystępującego.
Tym samym, nawet jeśli kwestionowane obecnie okoliczności miały miejsce podczas
p
oprzedniego postępowania odwoławczego lub były wpadkowo podnoszone, z formalnego
punktu widzenia nie dotyczyły zakresu objętego rozpatrywanymi odwołaniami – którego
granice
zakreślają, jak wskazano powyżej, zarzuty, żądania i uzasadnienie odwołania.

Izba
nie stwierdziła również podstaw do odrzucenia odwołania wskazanych w art. 189 ust. 2
pkt 3 ustawy Prawo zamówień publicznych, tj. upływu ustawowego terminu na wniesienie
odwołania, bowiem pomimo tego, że niektóre z tych zdarzeń miały miejsce w trakcie rozpraw
20 i 21 lipca 2020 r., to zarzuty odnoszą się do czynności Zamawiającego – ponownego
wyboru oferty najkorzystniejszej, w ramach której Zamawiający mógł uwzględnić, lub też nie,
konsekwencje owych wydarzeń. Dodatkowo Izba wzięła też pod uwagę podnoszoną przez
Odwołującego kwestię, że na wcześniejszym etapie postępowania jego oferta została

uznana za najkorzystniejszą, a oferta Przystępującego odrzucona, zatem nie miał interesu
we wniesieniu odwołania, który zaktualizował się dopiero z chwilą wyboru oferty
Przystępującego.

Izba ustaliła także, iż stan faktyczny postępowania w zakresie postawionych zarzutów,
w szczególności treść specyfikacji istotnych warunków zamówienia, w tym opisu przedmiotu
zamówienia, treść złożonej przez Przystępującego oferty, treść pisma pana B. oraz treść
oświadczenia pana P., jak też innych oświadczeń i dokumentów złożonych w postępowaniu
odwoławczym KIO 1319/20, KIO 1322/20 i KIO 1325/20, nie jest sporny między Stronami i
Przystępującym.

Po zapoznaniu się z przedmiotem sporu oraz argumentacją Stron i Przystępującego,
w
oparciu o stan faktyczny ustalony na podstawie dokumentacji postępowania
przetargowego przedstawionej przez Zamawiającego, akt postępowania odwoławczego KIO
1319/20, KIO 1322/20 i KIO 1325/20 posiadanych przez
Izbę z urzędu oraz stanowisk Stron
i Przystępującego przedstawionych podczas rozprawy Izba ustaliła i zważyła, co następuje:
odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Czynnościom Zamawiającego Odwołujący zarzucił naruszenie:
1. art. 24 ust. 1 pkt 18 us
tawy Prawo zamówień publicznych poprzez zaniechanie
wykluczenia wykonawcy, który próbował wpłynąć na decyzje Zamawiającego w sposób
bezprawny oraz art. 89 ust. 1 pkt 3 ustawy Prawo zamówień publicznych w zw. z art. 14 ust.
1 ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji,
2. art. 89 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 87 ust. 1 oraz z art. 14 ustawy Prawo zamówień
publicznych i art. 354 Kodeksu cywilnego, tj. zaniechanie weryfikacji, czy oferta wykonawcy
spełnia wymagania specyfikacji istotnych warunków zamówienia poprzez faktyczną
możliwość wypełnienia wymagania z punktu II.1.14 opisu przedmiotu zamówienia pomimo
tego, że w toku postępowania ujawniły się okoliczności wskazujące na ewidentny brak
możliwości spełnienia tego wymagania w sposób deklarowany w ofercie, a w konsekwencji
zaniechanie odrzucenia oferty, która nie spełnia wymagania powołanego postanowienia
opisu przedmiotu zamówienia,
3. art. 89 ust. 1 pkt 2 ustawy Prawo zamówień publicznych poprzez zaniechanie odrzucenia
oferty, która jest niezgodna z treścią specyfikacji istotnych warunków zamówienia,
4. art. 89 ust. 1 pkt 3 ustawy Prawo zamówień publicznych, tj. zaniechanie odrzucenia oferty
wykonawców wspólnie ubiegających się o udzielenie zamówienia Korporacja Wschód
Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością oraz Z. Sport Spółka z ograniczoną
odpowiedzialnością, zwanych dalej „Konsorcjum Z.” lub „Przystępującym”, której złożenie

stanowi czyn nieuczciwej konkurencji, o którym mowa w art. 3 ust. 2 w zw. z art. 10 ust. 1
ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji.

Przywołane przepisy stanowią, co następuje.
Art. 14 ustawy Prawo zamówień publicznych: 1. Do czynności podejmowanych przez
zamawiającego i wykonawców w postępowaniu o udzielenie zamówienia stosuje się przepisy
ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz.U. z 2019 r. poz. 1145 i 1495
), jeżeli
przepisy ustawy nie stanowią inaczej. 2. Jeżeli koniec terminu do wykonania czynności
prz
ypada na sobotę lub dzień ustawowo wolny od pracy, termin upływa dnia następnego po
dniu lub dniach wolnych od pracy.
Zgodnie z dyspozycją art. 24 ust. 1 pkt 18 ustawy Prawo zamówień publicznych
z
postępowania o udzielenie zamówienia wyklucza się wykonawcę, który bezprawnie
wpływał lub próbował wpłynąć na czynności zamawiającego lub pozyskać informacje poufne,
mogące dać mu przewagę w postępowaniu o udzielenie zamówienia.
Art. 87 ust. 1 ustawy Prawo zamówień publicznych stanowi, że w toku badania i oceny ofert
zamawiający może żądać od wykonawców wyjaśnień dotyczących treści złożonych ofert.
Niedopuszczalne jest prowadzenie między zamawiającym a wykonawcą negocjacji
dotyczących złożonej oferty oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a i 2, dokonywanie jakiejkolwiek
zmi
any w jej treści.
Art. 89
ust. 1 ustawy Prawo zamówień publicznych nakazuje zamawiającemu odrzucić
ofertę, jeżeli jej treść nie odpowiada treści specyfikacji istotnych warunków zamówienia,
z zastrzeżeniem art. 87 ust. 2 pkt 3 (pkt 2.) lub jej złożenie stanowi czyn nieuczciwej
konkurencji w rozumieniu
przepisów o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (pkt 3.).
Art. 3 ust. 2 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji wskazuje, że czynami nieuczciwej
konkurencji są w szczególności: wprowadzające w błąd oznaczenie przedsiębiorstwa,
fałszywe lub oszukańcze oznaczenie pochodzenia geograficznego towarów albo usług,
wprowadzające w błąd oznaczenie towarów lub usług, naruszenie tajemnicy
przedsiębiorstwa, nakłanianie do rozwiązania lub niewykonania umowy, naśladownictwo
produktów, pomawianie lub nieuczciwe zachwalanie, utrudnianie dostępu do rynku,
przekupstwo osoby pełniącej funkcję publiczną, a także nieuczciwa lub zakazana reklama,
organizowanie systemu sprzedaży lawinowej, prowadzenie lub organizowanie działalności
w systemie konsorcyjnym oraz nieuzasadnione wydłużanie terminów zapłaty za dostarczane
towary lub wykonane usługi.
Zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji czynem nieuczciwej
konkurencji jest takie oznaczenie t
owarów lub usług albo jego brak, które może wprowadzić
klientów w błąd co do pochodzenia, ilości, jakości, składników, sposobu wykonania,
przydatności, możliwości zastosowania, naprawy, konserwacji lub innych istotnych cech

towarów albo usług, a także zatajenie ryzyka, jakie wiąże się z korzystaniem z nich.
Natomiast zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji czynem
nieuczciwej konkurencji jest rozpowszechnianie nieprawdziwych lub wprowadzających
w błąd wiadomości o swoim lub innym przedsiębiorcy albo przedsiębiorstwie, w celu
przysporzenia korzyści lub wyrządzenia szkody.
Jak wskazuje art. 354 Kodeksu cywilnego:
§ 1. Dłużnik powinien wykonać zobowiązanie
zgodnie z jego treścią i w sposób odpowiadający jego celowi społeczno-gospodarczemu
oraz zasadom współżycia społecznego, a jeżeli istnieją w tym zakresie ustalone zwyczaje –
także w sposób odpowiadający tym zwyczajom. § 2. W taki sam sposób powinien
współdziałać przy wykonaniu zobowiązania wierzyciel.

W zakresie zarzutu naruszenia art. 24 ust. 1 pkt 18 ustawy Prawo zamówień publicznych
poprz
ez zaniechanie wykluczenia wykonawcy, który próbował wpłynąć na decyzje
Z
amawiającego w sposób bezprawny oraz art. 89 ust. 1 pkt 3 ustawy Prawo zamówień
publicznych w zw. z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej
konkurencji
Izba stwierdziła, że zarzut nie potwierdził się.
Przedmiotowe pismo J. B. ma nas
tępującą treść: „OŚWIADCZENIE. W trakcie wczorajszej
rozprawy przed KIO wystąpiły następujące zdarzenia:
1. W trakcie wyjaśniania przez skład orzekający podstawy do uznania bądź odrzucenia
w
niosku Zamawiającego dotyczącego odrzucenia odwołania Konsorcjum Siltec-Steeler na
korytarzu trwało wyjaśnianie przez przedstawicieli Zamawiającego z bezpośrednim udziałem
i wglądem do komputera Zamawiającego przedstawicieli firmy Bracia S. Pana W. S. i Pana
M. S.
. Obaj ci Panowie aktywnie instruowali przedstawicieli Zamawiającego, w jaki sposób
powinni udzielać informacji składowi orzekającemu KIO.
2. Z wypowiedzi Zastępcy procesowego Konsorcjum BSC wynika, że miał on dostęp do
zastrzeżonych jako tajemnica przedsiębiorstwa wyjaśnień złożonych przez Konsorcjum KW-
Z.
, co przez naszego Zastępcę procesowego zostało zgłoszone do protokołu.
Przedstawione powyżej zdarzenia stanowią ewidentny dowód na nieformalne kontakty
Zamawiającego z wybranym Wykonawcą i wynikający z tego konflikt interesów, do którego
dopuścili się przedstawiciele komisji przetargowej.
Proszę o włączenie tego Oświadczenia do protokołu rozprawy, ponieważ nie mamy
pewności, że wniosek naszego zastępcy procesowego został zawarty w protokole.
3. Zastępca procesowy Konsorcjum BSC fałszywie oświadczył, że przy wykonaniu PJN
producent drugiego etapu budowy firma Z.
Sport Sp. z o.o. będzie stosowała swoją
odmienną technologię, co uniemożliwia nazwanie typu pojazdu tak samo, jak w przypadku,
gdyby ten etap wykonywała firma Steeler M. P.

Otóż oświadczam, że technologia ta jest technologią identyczną, ponieważ musi być to
technologia udostępniona przez producenta pierwszego etapu budowy pojazdów, tj. Toyota
Motor Corporation.
4. W związku z oświadczeniem zastępcy procesowego Konsorcjum BSC o niemożliwości
przeprowadzenia homologacji na podstawie homologacji cząstkowych, traktujemy to
oświadczenie jako próbę wprowadzenia w błąd składu orzekającego i wnosimy ponownie
o powołanie biegłego rzeczoznawcy w celu wyjaśnienia naszych rozbieżnych stanowisk.”

Z zakresu zarzutu można wnioskować, że dotyczy on kwestii poruszonych w punkcie 1. i 2.
powyższego pisma.
Przebieg opisanego powyżej zdarzenia Zamawiający wyjaśnił w ten sposób, że ograniczenie
liczby pełnomocników obecnych na sali powodowało komplikacje skutkujące tym, że
wymieniali się oni informacjami na korytarzu przed salą. Zamawiający i Konsorcjum BSC
(Odwołujący) byli po jednej stronie procesowej i prezentowali wspólne poglądy co do
prze
dstawionych zarzutów, zatem wymieniali się informacjami. Natomiast kwestia
korzystania z
komputera wyglądała w ten sposób, że komputer Zamawiającego nie mógł się
połączyć z Internetem, zatem Odwołujący użyczył mu swojego.
Pan B.
wyjaśnił, że przedmiotowe pismo złożył, ponieważ, będąc na korytarzu miał takie
wrażenie, jakie zostało przedstawione w piśmie, bowiem przedstawiciel Zamawiającego
siedział na podłodze i trzymał komputer, a przedstawiciele Odwołującego zaglądali do tego
komputera. Natomiast rozmowa
dotyczyła tego, czy konsorcjum Siltec skutecznie złożyło
odwołanie i czy przesłało Zamawiającemu kopię odwołania w terminie. Było to przekazanie
spostrzeżeń co do działań, które uznał za nieprawidłowe i nie wie, kto był właścicielem
komputera. Pan B.
oświadczył też, że nie podejmował próby wpływania na Zamawiającego
ani pozyskiwania informacji.

Przywołany jako podstawa prawna zarzutu art. 24 ust. 1 pkt 18 ustawy Prawo zamówień
publicznych odnosi się do sytuacji, w której podstawą wykluczenia wykonawcy
z
postępowania jest jego bezprawne wpływanie lub próba takiego wpłynięcia na czynności
zamawiającego lub pozyskania informacji poufnych, mogących dać mu przewagę
w postępowaniu o udzielenie zamówienia.
Taka okoliczność w niniejszej sprawie nie została przez Izbę stwierdzona. Nie tylko bowiem
Zamawiający zaprzeczył, by pismo to miało jakikolwiek wpływ na jego decyzje, a samo
pismo uznał raczej za niegrzeczne niż bezprawne czy zawierające groźbę, lecz trudno także
stwierdzić, że powyższe pismo, czy – takiego rodzaju pismo – miałoby skutkować w inny
sposób niż ewentualnym wywołaniem irytacji pracowników Zamawiającego –
a
w szczególności, że mogłoby wywrzeć skutek w postaci ich zastraszenia w celu wyboru

oferty Przystępującego lub nakłonienia do wyboru oferty Przystępującego. Przy czym należy
zauważyć, że o wyborze oferty w postępowaniu przetargowym decydują nie pełnomocnicy
procesowi,
do których pismo się odnosiło, lecz członkowie komisji przetargowej oraz
kierownik zamawiającego lub osoba, której powierzył wykonanie zastrzeżonych dla siebie
czynności.
Tym samym Izba nie znalazła realnych podstaw do stwierdzenia, że Przystępujący, poprzez
wskazywane pismo, czy to w sposób zamierzony, czy niezamierzony, nie tylko miał, ale choć
mógłby mieć wpływ na czynności i decyzje Zamawiającego (pracowników Zamawiającego).

Również przywołany w zarzucie art. 89 ust. 1 pkt 3 ustawy Prawo zamówień publicznych nie
odpowiada swoim zakresem dyspozycji stanowi faktycz
nemu (Odwołujący zresztą
w zarzucie nie wskazał, w jaki sposób ten przepis został naruszony).
Art. 89 ust. 1 pkt 3 ustawy Prawo zamówień publicznych odnosi się bowiem do złożenia
oferty w postępowaniu w sposób, który stanowi czyn nieuczciwej konkurencji w rozumieniu
przepisów o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji.
Sama
ustawa o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, czy też inne przepisy odnoszące się do
uczciwej konkurencji nie mają bezpośredniego zastosowania w postępowaniu o udzielenie
zamówienia publicznego w tym znaczeniu, że są do procedury wprowadzane poprzez
przepisy
ustawy Prawo zamówień publicznych, które z danym zdarzeniem wiążą pewien
skutek
– tak jak w przypadku art. 89 ust. 1 pkt 3, który z dokonaniem czynu nieuczciwej
konkurencji wiąże skutek w postaci odrzucenia oferty. Jednak skutek ten jest ograniczony,
jak wskazano, do
złożenia oferty w postępowaniu, a nie wszystkich czynności wykonawców
podejmowanych w postępowaniu lub w związku z nim. Zatem więc nawet jeśli działanie
Przystępującego oceniać negatywnie pod kątem czynu opisanego w przywołanym art. 14
ust. 1 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, to
– wobec istniejącego kształtu
przepisów ustawy Prawo zamówień publicznych – nie ma to przełożenia na sytuację tego
wykonawcy w postępowaniu o udzielenie zamówienia publicznego, gdyż nie było związane
z samym
złożeniem oferty.

W zakresie zarzutu naruszenia art. 89 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 87 ust. 1 oraz z art. 14 ustawy
Prawo zamówień publicznych i art. 354 Kodeksu cywilnego, tj. zaniechania weryfikacji, czy
oferta wykonawcy spełnia wymagania specyfikacji istotnych warunków zamówienia poprzez
faktyczną możliwość wypełnienia wymagania z punktu II.I.14 (właściwie: II.A.I.14) opisu
przedmiotu zamówienia pomimo tego, że w toku postępowania ujawniły się okoliczności
wskazujące na brak możliwości spełnienia tego wymagania w sposób deklarowany w ofercie,
a w konsekwencji zaniechania
odrzucenia oferty, która nie spełnia wymagania powołanego
postanowienia opisu przedmiotu zamówienia, Izba stwierdziła, że zarzut nie potwierdził się.

Zarzut ten związany jest z faktem, iż Zamawiający w punkcie II.A.I.14 opisu przedmiotu
zamówienia wymagał, by wykonawca posiadał zezwolenie od producenta pojazdu bazowego
lub generalnego importera w Polsce do wykonywania zabudowy/zmian konstrukcyjnych
zgodnie z jego technologią bez utraty gwarancji na pojazd bazowy celem spełnienia
wymagań Zamawiającego. Przystępujący wskazał w ofercie, iż przy realizacji zamówienia
z
amierza skorzystać z podwykonawcy w postaci firmy STEELER M. P., która – jak wynika z
oświadczenia spółki Toyota Motor Poland – jest oficjalnym dostawcą i producentem
akcesoriów do Toyoty Hilux oraz wykonuje zabudowy specjalne Toyoty Hilux zgodnie z
technologią Toyoty i bez utraty gwarancji na pojazd bazowy. Natomiast podczas rozprawy w
ramach postępowania odwoławczego pełnomocnik pana P. oświadczył, że firma STEELER
M. P.
nie będzie podwykonawcą konsorcjum Przystępującego.
Jak wyjaśnił Zamawiający podczas rozprawy, wymóg punktu II.A.I.14 opisu przedmiotu
zamówienia dotyczy etapu realizacji zamówienia, a wykonawcy nie musieli udowadniać
spełniania tego wymogu w chwili składania ofert. Po drugie, kwestia ta została wystarczająco
wyjaśniona w postępowaniu odwoławczym KIO 1319/20, KIO 1322/20, KIO 1325/20, zatem
nie widział potrzeby jej ponownego wyjaśniania w trybie art. 87 ust. 1 ustawy Prawo
zamówień publicznych.

Jak wynika z ustalonego podczas rozprawy stanu faktycznego, w poprzednim postępowaniu
odwoławczym pełnomocnik pana P. rzeczywiście oświadczył, że firma STEELER M. P. nie
będzie podwykonawcą konsorcjum Przystępującego, Przystępujący natomiast złożył
potw
ierdzenie w postaci oświadczenia firmy Toyota Motor Poland Co. Ltd
z 18 czerwca 2020 r., że konsorcjant Przystępującego – Z. Sport Sp. z o.o. jest partnerem i
producentem zabudów modelu Toyota Hilux dla potrzeb niniejszego przetargu,
a zabudowy specjalne wykonywane przez firmę Z. Sport Sp. z o.o. są zgodne
z technologią Toyoty i nie wpływają na utratę gwarancji na pojazd bazowy. Wskazał także,
że może skorzystać również z innego podwykonawcy niż pan P.
Jak zostało ustalone w orzecznictwie, poza wyjątkami wynikającymi z przepisów prawa, jak
np. art. 22a ust. 4 ustawy Prawo zamówień publicznych, lub wymagań zamawiających
zawartych
w specyfikacji istotnych warunków zamówienia, wykonawcy mają swobodę co do
decyzji o osobach i za
kresie udziału podwykonawców w realizacji zamówienia. Zgodnie z art.
36b ust. 1 ustawy Prawo zamówień publicznych, na żądanie zamawiającego powinni
wskazać w ofercie tych podwykonawców, jednak – jak ustalono w orzecznictwie – nie jest to
deklaracja, której w razie potrzeby nie można zmienić, w szczególności, kiedy po złożeniu
oferty okaże się, że współpraca z danym podwykonawcą z różnych powodów nie może mieć
miejsca.

Przystępujący udowodnił, że wymóg zawarty w punkcie II.A.I.14 opisu przedmiotu
zamówienia spełnia w zakresie własnej zdolności (spółki Z. Sport), zatem w ocenie Izby nie
ma podstaw do stwierdzenia, że istnieje w stosunku do niego brak możliwości spełnienia
tego wymagania. Nawet jeśli spełnienie to nie będzie następowało w sposób, który został
określony w ofercie, tj. przy udziale firmy STEELER M. P., to zmiana taka nie jest uznawana
za naruszającą art. 87 ust. 1 ustawy Prawo zamówień publicznych.

Co zaś do regulacji Kodeksu cywilnego w zakresie zobowiązań, to, w ocenie Izby, sytuacja
taka nie
jest sprzeczna z tymi regulacjami. Jak wynika z przywołanego w odwołaniu art. 354
Kodeksu cywilnego, § 1, dłużnik powinien wykonać zobowiązanie zgodnie z jego treścią
i w sposób odpowiadający jego celowi społeczno-gospodarczemu oraz zasadom współżycia
spo
łecznego, a jeżeli istnieją w tym zakresie ustalone zwyczaje – także w sposób
odpowiadający tym zwyczajom. Art. 353 § 1 Kodeksu cywilnego wskazuje, że zobowiązanie
polega na tym, że wierzyciel może żądać od dłużnika świadczenia, a dłużnik powinien
świadczenie spełnić. Z kolei art. 356 § 1 Kodeksu cywilnego stanowi, że wierzyciel może
żądać osobistego świadczenia dłużnika tylko wtedy, gdy to wynika z treści czynności
prawnej, z ustawy albo z właściwości świadczenia.
Z zestawienia tych przepisów można więc wysnuć ogólną regułę, że dłużnik – choć
obowiązek taki ma tylko w określonych okolicznościach – co do zasady ma prawo osobiście
wykonać zobowiązanie. Samo zaś wykonanie czynności przez dłużnika, do których posiada
wymagane zobowiązaniem uprawnienia lub kwalifikacje, nie przeczy celowi społeczno-
-gospodarczemu, zasado
m współżycia społecznego, czy zwyczajom. Jest więc spełniony cel
wymogu punktu II.A.I.14 opisu przedmiotu zam
ówienia, tj. zapobieżenie utracie gwarancji
producenta pojazdu bazowego.

W zakresie zarzutu naruszenia art. 89 ust. 1 pkt 2 ustawy Prawo zamówień publicznych
poprzez zaniechanie odrzucenia oferty, która jest niezgodna z treścią specyfikacji istotnych
warunków zamówienia, Izba stwierdziła, że zarzut ten również się nie potwierdził.
W opisie przedmiotu zamówienia, w przywołanych w odwołaniu punktach, Zamawiający
zawarł następujące wymagania co do nośnika pojazdu i pojazdu po zabudowie.
A.I. PODSTAWOWE WYMAGANIA FUNKCJONALNO-
UŻYTKOWE
A.II UKOMPLETOWANIE
Pojazd powinien być zbudowany co najmniej w oparciu o następujące elementy składowe:
1. Nośnik – pojazd bazowy, na którym zostaną zainstalowane wymagane przez
zamawiającego urządzenia.
B. MINIMALNE WYMAGANIA DOTYCZĄCE NOŚNIKA POJAZDU/POJAZDU PO
ZABUDOWIE

B. I. WYMAGANIA W ZAKRESIE WARUNKÓW EKSPLOATACJI POJAZDU
Pojazd przeznaczony do wykonywania ustawowyc
h zadań Straży Granicznej przez jednostki
organizacyjne formacji. Pojazd musi być przystosowany do eksploatacji całorocznej
w warunkach atmosferycznych spotykanych w strefach klimatycznych odpowiednich dla
obszaru Polski. Pojazd będzie wykorzystywany do jazdy po drogach twardych, gruntowych,
szutrowych w terenie podmokłym, górzystym oraz trudno dostępnym.
B.II. WYMAGANIA PODSTAWOWE DLA NOŚNIKA POJAZDU (POJAZDU BAZOWEGO)
1. Pojazd bazowy, na którym zostanie dokonana zabudowa musi być homologowany wg kat.
M1
G lub N1G jak też homologowany wg kategorii M1 lub N1 o ile spełnia wszystkie warunki
i wymagania techniczne do jego zakwalifikowania do podkategorii pojazdów terenowych
(symbol G) oraz inne wymagania określone przez Zamawiającego o nadwoziu typu pick-up
(AG lub BE
– podwójna kabina). Nie dopuszcza się pojazdu o samonośnej konstrukcji
nadwozia.
2. Pojazd fabrycznie nowy, wyprodukowany nie wcześniej niż w 2020 roku. Wszystkie
pojazdy jednakowo skompletowane i wyposażone (z wyłączeniem producenta ogumienia).
3. Pojazd bazowy spełniający warunki techniczne obowiązujące w RP, potwierdzone
świadectwem homologacji typu WE pojazdu lub świadectwem homologacji typu pojazdu.
Zamawiający wymaga dostarczenia do oferty przykładowego świadectwa zgodności WE albo
świadectwa zgodności wraz z oświadczeniem zawierającym dane i informacje o pojeździe
niezbędne do rejestracji i ewidencji pojazdu bazowego lub równoważny dokument
homologacyjny, potwierdzające spełnienie przez oferowaną wersję pojazdu bazowego
wymaganych warunków technicznych.
W przypadku zaoferowania pojazdów homologowanych wg kategorii M1 lub N1, które nie są
opisane w świadectwie homologacji typu WE pojazdu lub świadectwie homologacji typu
pojazdu albo innym dokumencie homologacyjnym jako M1G lub N1G Wykonawca
d
odatkowo musi dostarczyć zaświadczenie wystawione przez jednostkę do tego uprawnioną,
o której mowa w Obwieszczeniu Ministra Infrastruktury z dnia 29 listopada 2019 r. w sprawie
wykazu jednostek uprawnionych do przeprowadzania badań homologacyjnych oraz badań
potwierdzających spełnienie odpowiednich warunków lub wymagań technicznych danego
pojazdu w celu dopuszczenia jednostkowego pojazdu albo dopuszczenia indywidualnego
WE pojazdu (Dz. Urz. MI.2019.52) potwierdzające, że oferowane pojazdy spełniają warunki
i wymagania techniczne kwalifikowalności do podkategorii M1G lub N1G.
B.III. WARUNKI TECHNICZNE DLA POJAZDU PO ZABUDOWIE
1. Pojazd używany do celów specjalnych, uprzywilejowany w ruchu drogowym zgodnie
z rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z dnia 31.12.2002 r. w sprawie warunków
technicznych pojazdów oraz zakresu ich niezbędnego wyposażenia (Dz.U. z 2016 r. poz.
2022 z późn. zm.), wyposażony w:

1. Urządzenie wysyłające ostrzegawcze sygnały dźwiękowe o zmiennym tonie (co najmniej
trzy rodzaje dźwięków), odporne na działanie czynników atmosferycznych, umieszczone
w obszarze komory silnika w sposób uniemożliwiający zaleganie wody we wnętrzu
urządzenia oraz nie utrudniający dostępu do innych zespołów/elementów wyposażenia
pojazdu. Urządzenie musi wytwarzać dźwięki, których ekwiwalentny poziom ciśnienia,
mierzony miernikiem poziomu dźwięku umieszczonym w odległości 7 m przed pojazdem,
powinien zawierać się w granicach 93-112 dB(A) dla każdego rodzaju dźwięku.
2. Niebieską lampę pulsacyjną (ledową) wykonaną z poliwęglanu, z mocowaniem
magnetycznym lub elektromagnetycznym do dachu pojazdu, umożliwiającym jazdę
z maksymalną prędkością fabryczną pojazdu. Zasilanie z gniazda 12V.
3. Co najmniej dwie pary drzwi po lewej i prawej stronie i zapewniać możliwość przewozu co
najmniej czterech osób.
4. Dodatkowe dwa światła uprzywilejowania pulsacyjne (ledowe) w przeźroczystej obudowie
emitujące barwę niebieską zamontowane w sposób dyskretny w przedniej części pojazdu
w miejscu uzgodnionym z Zamawiającym.
5. Manipulat
or do sterowania zespolonym urządzeniem rozgłoszeniowo-alarmowym
z mikrofonem, zamontowany we wnętrzu pojazdu w sposób dyskretny, w miejscu łatwo
dostępnym dla kierowcy i pasażera prawego przedniego siedzenia.
Działanie urządzeń sygnalizacji uprzywilejowania w ruchu drogowym musi spełniać warunki
określone w w/w rozporządzeniu.
B.VII PARAMETRY TECHNICZNE
B.VII.VI. Wysokość pojazdu po zabudowie
Nie większa niż 2100 mm zgodnie z danymi zawartymi w dokumentach homologacyjnych
pojazdu. (obejmuje ewentualne urz
ądzenia montowane dodatkowo powyżej płaszczyzny
dachu z wyjątkiem anteny do środków łączności oraz lampy określonej w pkt. B.III.1.2
niniejszego OPZ oraz relingów przedziału technicznego).
B.VII.VIII. Zawieszenie
1. Wzmocnione, terenowe, które przy rzeczywistej masie całkowitej pojazdu po zabudowie
zapewni:
1. Prześwit pod każdą z osi nie mniejszy niż 240 mm.
2. Kąt natarcia – nie mniejszy niż 31o.
3. Kąt zejścia – nie mniejszy niż 24o.
4. Kąt rampowy – nie mniejszy niż 24o.
5. Głębokość brodzenia nie mniejsza niż 700 mm.
Wykonawca musi dostarczyć wraz z pojazdem zaświadczenie, o którym mowa w pkt.
B.VIII.XX.2 i wystawione przez jednostkę do tego uprawnioną (wymienioną w pkt. B.II.3),
potwierdzające, że oferowane pojazdy spełniają powyższe parametry.

BVIII W
yposażenie
B.VIII.XX. Dokumentacja pojazdu
1. Wykonawca dostarczy wraz z pojazdem dokumenty na podstawie, których dokonuje się
pierwszej rejestracji pojazdu nowego na terytorium RP, zgodnie z postanowieniami art. 72
ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. 2020 r., poz. 110 z
późn. zm.).
2. Wykonawca dostarczy wraz z pojazdami zaświadczenie wystawione przez jednostkę do
tego uprawnioną, o której mowa w Obwieszczeniu Ministra Infrastruktury z dnia 29 listopada
2019 r. w sprawie
wykazu jednostek uprawnionych do przeprowadzania badań
homologacyjnych oraz badań potwierdzających spełnienie odpowiednich warunków lub
wymagań technicznych danego pojazdu w celu dopuszczenia jednostkowego pojazdu albo
dopuszczenia indywidualnego WE pojazd
u (Dz. Urz. MI.2019.52) potwierdzające, że pojazdy
stanowiące przedmiot Umowy spełniają warunki i wymagania techniczne oraz
funkcjonalności określone przez Zamawiającego w niniejszym Opisie Przedmiotu
Zamówienia.
3. Zaświadczenie musi zawierać wyniki przeprowadzonych badań i wskazywać wartości
parametrów technicznych uzyskanych przez pojazd po zamontowaniu i dostosowaniu do
wymagań Zamawiającego i wyposażenia specjalistycznego. Zakres badań nie obejmuje
sprawdzenia parametrów technicznych i użytkowych homologowanych urządzeń
optoelektronicznych, środków łączności i urządzeń teleinformatycznych.

Niezgodności oferty ze specyfikacją istotnych warunków zamówienia Odwołujący upatrywał
w niezgodności z opisem przedmiotu zamówienia co do minimalnej wielkości prześwitu pod
każdą z osi, tj. 240 mm oraz brakiem możliwości dokonania przebudowy pojazdu bez zmiany
parametrów opisanych w homologacji pojazdu bazowego, a także z wprowadzonym przez
Zamawiającego w opisie przedmiotu zamówienia zakazem tego typu zmian.
Nie je
st sporne, że jako pojazd bazowy Przystępujący zaoferował Toyotę Hilux, która nie
posiada takiego prześwitu. Przystępujący w trakcie rozprawy, jak też wcześniej,
w postępowaniu odwoławczym KIO 1319/20, KIO 1322/20 i KIO 1325/20 zadeklarował, że
dokona prz
ebudowy pojazdu oraz uzyska dla niego wymaganą homologację.
Izba stwierdziła, że z opisu przedmiotu zamówienia nie wynika wskazywany przez
Odwołującego zakaz dokonania zmian pojazdu bazowego w zakładanym przez
Przystępującego zakresie. Zamawiający co prawda nie wskazał, na jaki zakres zmian
pojazdu bazowego zezwala, ale nie wskazał także, jakich zmian zakazuje. Tym samym –
choć być może powinien – to nie uregulował tej kwestii, dając w tym zakresie wykonawcom
swobodę decyzji.

Podobnie
Zamawiający nie zawarł postanowień dotyczących zakazu zmiany parametrów
w stosunku do zawartych w dokumentacji homologacyjnej pojazdu
, czy też pomiędzy
pojazdem przed zabudową i po zabudowie (w spornym zakresie). Co do wymogów
dotyczących homologacji pojazdu bazowego wskazał bowiem, że pojazd bazowy, na którym
zo
stanie dokonana zabudowa, musi być homologowany – ale w kontekście, że musi być
homologowany według kategorii M1G lub N1G albo M1 lub N1, co wyraźnie wynika
z
postanowień punktów B.II.1 i B.II.3.
Co zaś do prześwitu, to wymóg ten został zawarty w punkcie B.VII.VIII.1 dotyczącym
zawieszenia, w którym wskazał: „Wzmocnione, terenowe, które przy rzeczywistej masie
całkowitej pojazdu po zabudowie zapewni: 1. Prześwit pod każdą osią nie mniejszy niż 240
mm
, 2. Kąt natarcia…”.
Tym samym Izba nie stwierdziła w tym zakresie niezgodności treści oferty Przystępującego
z treścią specyfikacji istotnych warunków zamówienia.

W zakresie zarzutu naruszenia art. 89 ust. 1 pkt 3 ustawy Prawo zamówień publicznych, tj.
zaniechania odrzucenia oferty
Przystępującego, której złożenie stanowi czyn nieuczciwej
konkurencji, o którym mowa w art. 3 ust. 2 w zw. z art. 10 ust. 1 ustawy o zwalczaniu
nieuczciwej konkurencji Izba stwierdziła, że zarzut nie potwierdził się.
Odwołujący wskazał na naruszenie art. 3 ust. 2 w zw. z art. 10 ust. 1 ustawy o zwalczaniu
nieuczciwej konkurencji, tj.
jak można wnioskować z kontekstu zarzutu, dokonanie czynu
nieuczciwej konkurenci w postaci przedstawienia oferty zawierającej wprowadzające w błąd
oznaczenie towarów, czyli takiego oznaczenie towarów, które może wprowadzić
Zamawiającego w błąd co do pochodzenia, ilości, jakości, składników, sposobu wykonania,
przydatności, możliwości zastosowania, naprawy, konserwacji lub innych istotnych cech
towarów, a także zatajenie ryzyka, jakie wiąże się z korzystaniem z nich.
Odwołujący czyn ten wywodzi z użycia w ofercie Przystępującego oznaczenia pojazdu
TOYOTA.
W ofercie Przystępujący – wypełniając formularz przygotowany przez Zamawiającego
w zakresie:„Oświadczamy, że zaoferowany przez nas pojazd po zabudowie … podać typ,
model, nazwę producenta” – wskazał „Oświadczamy, że zaoferowany przez nas pojazd po
zabudowie TOYOTA model ZSKA MOBILE LR, producent Z. SPORT Sp. z o.o.
”

W ocenie Izby powyższe wskazanie w ofercie ani nie wprowadza Zamawiającego w błąd, ani
nie oznacza uzurpowania sobie przez spółkę Z. Sport prawa do znaku towarowego Toyoty,
czy też oznaczania swoich produktów ich nazwą.
Zgodnie z art. 65 § 1 Kodeksu cywilnego oświadczenie woli należy tak tłumaczyć, jak tego
wymagają ze względu na okoliczności, w których złożone zostało, zasady współżycia

społecznego oraz ustalone zwyczaje. W skrócie można wskazać, że oświadczenie powinno
być rozumiane w pierwszym rzędzie tak, jak jest zwykle rozumiane, w sposób „normalny”,
wynikający z logiki danych okoliczności.
W niniejszym stanie faktycznym nie budzi wątpliwości, że jako pojazd bazowy został
zaoferowany pojazd marki Toyota
– Toyota Hilux, który zostanie przez Przystępującego
zabudowany
– czy to osobiście przez spółkę Z. Sport, czy też przy udziale podwykonawcy.
Nie zmienia to jednak faktu, że zaoferowany pojazd bazowy jest pojazdem marki Toyota i
takim pozostanie.
W taki sposób oświadczenie to rozumie Izba, i w taki sposób – jak wynika ze stanowiska
Zamawiającego – rozumiał i rozumie je także Zamawiający. Nie ma także podstaw do
stwierdzenia, że oświadczenie to w inny sposób rozumiał Przystępujący albo mogłaby
zrozumieć firma Toyota.
Z związku z powyższym nie ma też podstaw do stwierdzenia, że powyższe oświadczenie
wprowadz
iło odbiorcę w błąd.

W związku z powyższym Izba orzekła jak w sentencji oddalając odwołanie.
O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art. 192 ust. 9 i 10 ustawy
Prawo zamówień publicznych, stosownie do wyniku postępowania, zgodnie z § 1 ust. 1
pkt 2, § 3 i § 5 ust. 3 pkt 1 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 15 marca 2010 r.
w sprawie wysokości i sposobu pobierania wpisu od odwołania oraz rodzajów kosztów
w postępowaniu odwoławczym i sposobu ich rozliczania (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 972),
uwzględniając uiszczony przez Odwołującego wpis w wysokości 15.000 złotych oraz 3.600
złotych tytułem wynagrodzenia pełnomocnika Zamawiającego.



Przewodniczący: ……………………..…

Członkowie:
……………………..…

……………………..…

Wcześniejsze orzeczenia:

• Sygn. akt KIO 1832/20 z dnia 2020-10-30
• Sygn. akt KIO 2000/20 z dnia 2020-10-19
• Sygn. akt KIO 1976/20 z dnia 2020-10-13
• Sygn. akt KIO 1932/20 z dnia 2020-10-12
• Sygn. akt KIO 1957/20 z dnia 2020-10-09