rodzaj: POSTANOWIENIE
data dokumentu: 2011-01-18
rok: 2011
data dokumentu: 2011-01-18
rok: 2011
sygnatury akt.:
KIO/40/11
KIO/40/11
po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 18 stycznia 2011 r. w Warszawie odwołania z dnia
7 stycznia 2011 r. wniesionego przez Polskie Liny Sp. z o.o. z siedzibą w Katowicach,
40-952 Katowice, ul. Powstańców 17 w postępowaniu prowadzonym przez Katowicki
Holding Węglowy S.A. z siedzibą w Katowicach, 40-022 Katowice, ul. Damrota 16-18,
7 stycznia 2011 r. wniesionego przez Polskie Liny Sp. z o.o. z siedzibą w Katowicach,
40-952 Katowice, ul. Powstańców 17 w postępowaniu prowadzonym przez Katowicki
Holding Węglowy S.A. z siedzibą w Katowicach, 40-022 Katowice, ul. Damrota 16-18,
postanawia:
1.umorzyć postępowanie odwoławcze,
2.nakazaćUrzędowi ZamówieńPublicznych zwrot z rachunku bankowego Urzędu Zamówień
Publicznych na rzecz Polskie Liny Sp. z o.o. z siedzibą w Katowicach, 40-952 Katowice,
ul. Powstańców 17 kwoty 15 000 zł 00 gr (słownie: piętnaście tysięcy złotych zero groszy),
stanowiącej równowartość wpisu uiszczonego przez Polskie Liny Sp. z o.o. z siedzibą
w Katowicach, 40-952 Katowice, ul. Powstańców 17.
Stosownie do art. 198a i art. 198b ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. - Prawo zamówień
publicznych
na niniejsze postanowienie - w terminie 7 dni od dnia jego doręczenia
przysługuje skarga za pośrednictwem Prezesa Krajowej Izby Odwoławczej do Sądu
Okręgowego w Katowicach.
Przewodniczący:
………………………………
Sygn. akt: KIO/40/11
U z a s a d n i e n i e
Katowicki Holding Węglowy S.A. z siedzibąw Katowicach, zwany dalej
„Zamawiającym”, działając na podstawie przepisów ustawy dnia 29 stycznia 2004 r. Prawo
zamówieńpublicznych (tj.: Dz. U. z 2010 r., Nr 113, poz. 759), zwanej dalej „ustawąPzp”,
wszczął, w trybie przetargu nieograniczonego, postępowanie o udzielenie zamówienia
sektorowego na „Dostawęlin i linek stalowych (CPV: 44311000-3 Skrętki) do Katowickiego
Holdingu Węglowego S.A. w okresie od dnia zawarcia umowy do 31.12.2011 r.”.
Ogłoszenie o przedmiotowym zamówieniu zostało opublikowane w Dzienniku
Urzędowym Unii Europejskiej z dnia 30 grudnia 2010 r., nr 2010/S 253-389801.
SpecyfikacjęIstotnych Warunków Zamówienia, zwanądalej „SIWZ”, Zamawiający
opublikował na swoich stronach internetowych w dniu 27 grudnia 2010 r.
W dniu 7 stycznia 2011 r. (pismem z dnia 6 stycznia 2011 r.) wykonawca Polskie Liny
Sp. z o.o. z siedzibąw Katowicach, zwany dalej „Odwołującym”, wniósł odwołanie do
Prezesa Krajowej Izby Odwoławczej (wpływ pisma do Zamawiającego w dniu 7 stycznia
2011 r.) wobec postanowieńSIWZ, tj.:
1.
rozdziału
II.1.
„Szczegółowe
wymagania
techniczne”,
a)
pkt 2.10, w ramach którego zamawiający opisuje
przedmiot zamówienia poprzez szczegółowe oznaczenie techniczne liny
stalowej ocynkowanej konstrukcji Warrington-Seale WS6X36+At(S6X19+Ao),
jak teżi poszczególnych parametrów technicznych liny wymienionych w ppkt
a) - i),
b)
pkt 2.15 w pozycji tabeli „CzęśćX” „Lina stalowa
ocynkowana konstrukcji Warrington-Seale WS6X36+At(S6X19+Ao)”,
- oba punkty z uwagi na fakt, iżpraktycznie dostawcątakiego produktu może
byćjedynie firma DRUMET Liny i Druty Sp. z o.o. z siedzibąwe Włocławku,
zwana dalej „DRUMET” z uwagi na posiadany patent na tego rodzaju produkt,
2.
załącznika Nr 2/X do SIWZ – Formularz cenowy
części zamówienia nr X, gdzie w tabeli wskazany został produkt „Lina stalowa
ocynkowana konstrukcji Warrington-Seale WS6X36+At(S6X19+Ao)” oraz załącznika
Nr 3 Specyfikacja dostaw (…), gdzie na stronie 3 w pozycji 5 powtórzono produkt
„Lina stalowa ocynkowana konstrukcji Warrington-Seale WS6X36+At(S6X19+Ao)” z
analogicznych powodów jak podniesiono w punkcie 1,
zarzucając Zamawiającemu naruszenie art. 7 ust. 1 oraz art. 29 ust. 2 i 3 ustawy Pzp
poprzez takie ukształtowanie zapisów SIWZ, które naruszajązasadęuczciwej konkurencji
oraz równego traktowania wykonawców i rodząpodejrzenie promowania przez
Zamawiającego określonego wykonawcy.
Jednocześnie odwołujący wniósł o:
1. uwzględnienie odwołania,
2. nakazanie Zamawiającemu zmianętreści SIWZ poprzez wykreślenie z jej treści
odwołania siędo oznaczenia produktu jako „Lina stalowa ocynkowana konstrukcji
Warrington-Seale WS6X36+At(S6X19+Ao)” i zastąpienie go opisem „Lina stalowa
ocynkowana konstrukcji Warrington-Seale WS6X36+At” oraz wykreślenie w punkcie
2.10 parametrów technicznych liny ppkt a) – i),
3. rozliczenie kosztów postępowania zgodnie z obowiązującymi w tej mierze przepisami.
W dniu 14 stycznia 2011 r. Zamawiający dokonał modyfikacji SIWZ w
kwestionowanym przez Odwołującego zakresie.
Zamawiający oświadczył na posiedzeniu w dniu 18 stycznia 2011 r., iżuwzględnia
odwołanie w całości.
Mając na uwadze powyższe Izba zważyła co następuje:
Niewątpliwym jest, iżZamawiający na posiedzeniu z udziałem stron złożył
oświadczenie o uwzględnieniu odwołania w całości, a Odwołujący iżdokonane przez
Zamawiającego modyfikacje SIWZ czyniązadośćjegożądaniom.
Art. 186 ust. 2 ustawy Pzp stanowi,że „w przypadku uwzględnienia przez
zamawiającego w całości zarzutów przedstawionych w odwołaniu Izba może umorzyć
postępowanie na posiedzeniu niejawnym bez udziału stron (...)”. Jednocześnie art. 186 ust.
3 ustawy Pzp stanowi, iż„jeżeli uczestnik postępowania odwoławczego, który przystąpił do
postępowania po stronie zamawiającego, nie wniesienie sprzeciwu (…) Izba umarza
postępowanie (…).” Tak więc biorąc pod uwagęwyłącznie literalne brzmienie wyżej
powołanych przepisów stwierdzićnależy,że możliwośćumorzenia postępowania w
przypadku uwzględnienia przez zamawiającego zarzutów podniesionych przez odwołującego
należałoby odnieśćwyłącznie do dwóch enumeratywnie wskazanych w ustawie przypadków,
a mianowicie uwzględnienia zarzutów odwołania przed otwarciem posiedzenia, a więc –
zgodnie z jej literalnym brzmieniem - na posiedzeniu niejawnym bez udziału stron, oraz drugi
przypadek umorzenia postępowania występujący wtedy, gdy mamy do czynienia z
uczestnikiem postępowania (przystępującym) i uzależniający umorzenie postępowania od
jego zachowania (uczestnika postępowania). Poza regulacjąustawowąpozostawałoby więc
umorzenie postępowania na skutek uwzględnienia zarzutów na posiedzeniu z udziałem
stron, jak i na rozprawie, gdyżbrak jest w obowiązujących przepisach ustawy
jednoznacznego odniesienia siędo takich właśnie sytuacji (art. 186 ustawy Pzp kwestii tych
nie reguluje). Niemniej jednak należy przyjąć, iżmamy do czynienia z racjonalnym
ustawodawcąi tym samym uznać, iżpowołany wyżej przepis dopuszczający możliwość
umorzenia postępowania przez Izbęobejmuje umorzenie postępowania na każdym jego
etapie, a więc także na etapie posiedzenia – i to tak bez udziału stron, jak i z ich udziałem,
jak i na etapie rozprawy. Skoro art. 186 ust. 2 ustawy Pzp, zawiera sformułowanie „Izba
może umorzyćpostępowanie” oznacza to, iżustawodawca dopuszcza możliwośćumorzenia
postępowania zarówno na etapie posiedzenia - z udziałem stron, bez ich udziału, jak i na
etapie rozprawy. Rozumując inaczej za niedopuszczalne należałoby przyjąćwydanie przez
Izbępostanowienia o umorzeniu postępowania (na posiedzeniu z udziałem stron i na
rozprawie) na skutek uwzględnienia zarzutów odwołania, gdyżustawa takich przypadków
literalnie nie przewiduje. Podstawy ich wydania nie można bowiem wywieśćwprost zżadnych z uregulowańustawowych, a brak jest poza wskazaniem przypadków z art. 186 ust.
2 i 3 ustawy Pzp odniesienia sięw regulacji ustawowej do sytuacji dotyczących umorzenia
postępowania na posiedzeniu z udziałem stron i na rozprawie. Co prawda w treści art. 186
ust. 3 ustawy Pzp wskazano na przypadek umorzenia postępowania, który jednakowoż
odnosi sięwyłącznie do sytuacji, w której w postępowaniu odwoławczym występuje
uczestnik postępowania (przystępujący), który nie wnosi sprzeciwu co do uwzględnienia w
całości zarzutów przedstawionych w odwołaniu przez zamawiającego.
Niemniej jednak to jedynie art. 186 ustawy Pzp może stanowićpodstawędo wydania
postanowienia o umorzeniu postępowania na skutek uwzględnienia w całości zarzutów
odwołania i rozliczenia kosztów postępowania. Jego podstawą(wydania postanowienia) nie
może byćbowiem rozporządzenie Prezesa Rady Ministrów z dnia 15 marca 2010 r. w
sprawie wysokości i sposobu pobierania wpisu od odwołania oraz rodzajów kosztów w
postępowaniu odwoławczym i sposobu ich rozliczania (Dz. U. z 2010 r., Nr 41, poz. 238),
zwane dalej „rozporządzeniem w sprawie kosztów”, którego treśćw zakresie dotyczącym
kosztów postępowania, tj. „uwzględnienie w całości zarzutów odwołania nastąpiło po
otwarciu rozprawy albo rozpoczęcia posiedzenia z udziałem stron, Izba zasądza koszty od
zamawiającego na rzecz odwołującego” przekracza zakres delegacji ustawowej, czyniąc go
tym samym niekonstytucyjnym z uwagi na sprzecznośćpowołanego rozporządzenia z
ustawą. Art. 87 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej wymieniaźródła prawa powszechnie
obowiązującego (konstytucję, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz
rozporządzenia, a także akty prawa miejscowego), jednocześnie wprowadzając ich
hierarchię. Niewątpliwym jest więc, iżrozporządzenie jest aktem niższego rzędu niżustawa.
Art. 92 Konstytucji określa sposób wskazania delegacji do uregulowania określonych spraw i
dotyczy to także delegacji ustawowych. Wszelkie działania prawotwórcze wymagająwięc
podstaw prawnych i wszelkie akty prawotwórcze powinny miećlegitymacjęw Konstytucji
albo teżw aktach prawnych podjętych na jej podstawie, właściwych do przydzielania w
jakimśzakresie kompetencji prawotwórczych. Wyklucza to więc dowolnośćuzupełniania
regulacji danego aktu prawnego regulacjami zawartymi w akcie niższego rzędu wobec braku
legitymacji do ich dokonania. Nie ma tu więc pola dla decyzji samowolnych ani też
nadmiernego marginesu swobody, a każde przekroczenie granic określonych przez
Konstytucjępozbawia organ państwowy legitymacji działania. Skoro więc rozporządzenie
uzupełnia jedynie system powszechnie obowiązujących aktów prawa, tym samym nie może
naruszaćani zmieniaćnorm hierarchicznie wyższych (norm ustawowych, a tym bardziej
konstytucyjnych), jak i nie może zawieraćuregulowańsprzecznych z obowiązującąustawą.
Regulacje zawarte w przepisach rozporządzenia w sprawie kosztów, jako regulacje
aktu prawnego niższego rzędu, powinny byćzgodne z treściąprzepisów ustawy (ustawy
Pzp), a rozporządzenie powinno byćwydane w granicach upoważnienia ustawowego.
Rozporządzenie musi bowiem zmierzaćdo wykonania ustawy, a zatem nie może być
sprzeczne z ustawą, jak i wykraczaćpoza jej delegację. Natomiast ukształtowana przez to
rozporządzenie procedura dotycząca wydania orzeczenia o kosztach postępowania
odwoławczego w sytuacji umarzania postępowania na posiedzeniu z udziałem stron i na
rozprawie, w tym zakresie jest sprzeczna z uregulowaniami ustawowymi, gdyżustawa takich
przypadków, jak wskazany w § 5 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia w sprawie kosztów, nie
przewiduje, a wręcz wskazuje na sprzecznośćtej regulacji z art. 186 ust. 6 ustawy Pzp.
Przywołany przepis rozporządzenia w sprawie kosztów stanowi bowiem, iż„w przypadku
umorzenia postępowania odwoławczego przez Izbę, jeżeli: 1) (…) uwzględnienie w całości
zarzutów odwołania nastąpiło po otwarciu rozprawy albo rozpoczęcia posiedzenia z
udziałem stron, Izba zasądza koszty od zamawiającego na rzecz odwołującego”. Przepisy
aktu niższego rzędu, a takim aktem niewątpliwie jest powołane wyżej rozporządzenie, nie
mogązmieniaćzasad ustanowionych ustawą, a ta ostatnia mówi wyłącznie o wzajemnym
zniesieniu kosztów oraz uzależnieniu ich poniesienia w zależności od momentu
uwzględnienia zarzutów, a więc „po otwarciu rozprawy” bądź„przed otwarciem rozprawy”.
Rozporządzenie rozszerza więc ten enumeratywnie wymieniony katalog możliwości
umorzenia postępowania na skutek uwzględnienia w całości zarzutów odwołania o
przypadek „po rozpoczęciu posiedzenia z udziałem stron”. Natomiast delegacja ustawowa
(art. 198 pkt 2 ustawy Pzp) upoważniała do wydania aktu, który miał regulowaćjedynie
wskazane w nim kwestie i nie zawierała upoważnienia do uregulowania kwestii wydawania,
w określonych sytuacjach (przypadkach), postanowieńo umorzeniu postępowania, wiążąc z
nimi określone skutki prawne. Nie można bowiem traktowaćwybiórczo zawartych w ustawie
sformułowań, odnoszących siędo konkretnie wskazanego przypadku i w oparciu o to
regulowaćaktem niższego rzędu niezawartych tam treści. Nie można równieżw sposób
nieuzasadniony różnicowaćsytuacji prawnej danego wykonawcy na danym etapie
postępowania, uzależniając możliwośćjego czynnego udziału w postępowaniu od
nieokreślonych ustawowo przypadków (na posiedzeniu z udziałem stron i na rozprawie).
Każdy organ orzekający, w tym także Izba, dostrzegając sprzecznośćpomiędzy
rozporządzeniem a ustawąnie powinna stosowaćprzepisów rozporządzenia w tym
(sprzecznym) zakresie.
Niemożliwym jest także wydanie postanowienia o umorzeniu postępowania w oparciu
o przepisy k.p.c., gdyżdo postępowania odwoławczego w zakresie nieuregulowanym stosuje
sięodpowiednio przepisy k.p.c. o sądzie polubownym (art. 1154-1217), przy czym
odpowiednie stosowanie oznacza,że w zależności od celu i innych okoliczności
wynikających z danych przepisów stosuje sięje wprost, ze zmianami albo wcale sięich nie
stosuje. Postępowanie odwoławcze jest uregulowane w ustawie Pzp, w tym w zakresie
wydawania orzeczeń, z wyjątkiem jedynie zakresu dotyczącego wydawania postanowieńo
umorzeniu postępowania na posiedzeniu z udziałem stron i na rozprawie na skutek
uwzględnienia w całości zarzutów odwołania, które wprost z tych przepisów nie wynika, ale
można je wywieśćz art. 186 ust. 2 ustawy Pzp. Nie jest więc możliwe zastosowanie do
postępowania odwoławczego pozostałych przepisów k.p.c., w tym dotyczących cofnięcia
pozwu w sytuacji, gdy dotyczyłoby to kwestii uregulowanych z wyjątkiem jednego z
przypadków wydania takiego postanowienia i skutków z nim związanych, a więc kosztów
postępowania i było następstwem faktycznego braku tej regulacji w ustawie Pzp (jej
literalnego brzmienia) Należy bowiem pamiętać, iżmożna powoływaćsięna ogólne zasady
k.p.c., niemniej jednak nie wtedy, gdy w istocie dane kwestie sąuregulowane a tak w istocie
jest. Ustawa przewiduje bowiem możliwośćumorzenia postępowania na skutek
uwzględniania w całości zarzutów odwołania, w tym określone treści wywodząc z art. 186
ust. 2 ustawy Pzp. Nie można natomiast braków legislacyjnych poprawiaćprzez sztuczne
przechodzenie poprzez przepisy k.p.c. dotyczące sądu polubownego na grunt stricte
cywilistyczny.
Odnosząc siędo uregulowańustawowych dotyczących kosztów postępowania
stwierdzićnależy, iżart. 192 ust. 10 ustawy Pzp stanowi, iżstrony ponosząkoszty
postępowania odwoławczego stosownie do jego wyniku, z zastrzeżeniem art. 186 ust. 6
ustawy. Oznacza to więc, iżustawa przewiduje dwa sposoby ponoszenia kosztów przez
strony postępowania, uzależniając je od charakteru rozstrzygnięcia. Pierwszy, a więc
orzeczenie o kosztach stosownie do wyniku postępowania, wskazujący iżkoszty ponosi ten,
który w rzeczywistości przegrał prowadzony przez Izbąspór. Będąto więc wszelkie koszty
orzeczone w wydanym wyroku (rozstrzygnięciu merytorycznym), jak i postanowieniu o
odrzuceniu odwołania – w myśl zasady – „stosownie do wyniku postępowania”, gdyż
odrzucenie odwołania następuje w istocie z winy je wnoszącego na skutek wystąpienia
enumeratywnie wskazanych w ustawie przesłanek.
Tym samym sformułowanie „z zastrzeżeniem art. 186 ust. 6 ustawy Pzp” oznacza, iż
kwestie związane z kosztami postępowania w przypadku uwzględnienia zarzutów w całości
reguluje ten właśnie przepis, w którym odróżniono przypadki związane z umorzeniem
postępowania odwoławczego na podstawie art. 186 ust. 2 i 3 ustawy Pzp, uzależniając
poniesienie kosztów jedynie od występowania w tym postępowaniu przystępującego, bądź
jego braku. I tak w przypadku określonym w art. 186 ust. 2 ustawy Pzp ustawodawca
przewidział,że koszty postępowania odwoławczego znosi sięwzajemnie, zaśw przypadku
określonym w art. 186 ust. 3 ustawy Pzp – koszty ponoszone sąprzez zamawiającego, jeśli
uwzględnienie zarzutów nastąpiło po otwarciu rozprawy, albo znosi sięwzajemnie, jeśli
uwzględnienie zarzutów nastąpiło przed otwarciem rozprawy.
Obowiązujące w tym zakresie przepisy ustawy Pzp okolicznośćponoszenia przez
zamawiającego kosztów postępowania odwoławczego w sytuacji umorzenia postępowania z
powodu uwzględniania w całości zarzutów odwołania, uzależniająod tego, czy w
postępowaniu odwoławczym występuje przystępujący, czy teżnie występuje i od tego, czy
uwzględnienie zarzutów nastąpiło przed otwarciem rozprawy, czy teżpo jej otwarciu.
W przedmiotowej sprawie brak było przystępującego, a uwzględnienie zarzutów
odwołania nastąpiło na posiedzeniu z udziałem stron, ale przed otwarciem rozprawy.
Sytuacjętęnależy oceniaćzatem w kontekście regulacji zawartej w art. 186 ust. 2 ustawy
Pzp i odnoszącego siędo niej regulacji dotyczącej kosztów postępowania odwoławczego z
art. 186 ust. 6 pkt 1) ustawy Pzp, na podstawie której koszty znosi sięwzajemnie.
Stanowisko odmienne byłoby nieuprawnione, biorąc pod uwagęargumentacjędotyczącą
podstaw prawnych do wydania postanowienia o umorzeniu postępowania na skutek
uwzględnienia odwołania w całości, a zaprezentowanąpowyżej. A ponadto w sposób
nieuprawniony różnicowało sytuacjęzamawiającego, w zależności od tego czy na danym
etapie mamy do czynienia z przystępującym, czy teżnie, zrównując w tym jedynym
przypadku postanowienie zapadłe na posiedzeniu z orzeczeniem zapadłym na rozprawie.
Nadto nie można bowiem łączyćokreślonych skutków prawnych określonego działania
zamawiającego, na które posiada ona przyzwolenie w obowiązujących przepisach prawa ze
skutkami, w tym przypadku znacznądolegliwościąfinansową, w sytuacji gdy określone treści
faktycznie można wywieśćz art. 186 ust. 2 ustawy Pzp.
Mając na uwadze powyższe stwierdzićnależy, iżna skutek uwzględnienia w całości
zarzutów podniesionych w odwołaniu Izba uznała,że zachodząprzesłanki umożliwiające
umorzenie postępowania, zgodnie z przepisem art. 186 ust. 2 ustawy Pzp.
Orzekając o kosztach postępowania odwoławczego Izba uwzględniła okoliczność, iżkoszty
te znosząsięwzajemnie z mocy przepisu art. 186 ust. 6 pkt 1) ustawy Pzp, orzekając
jednocześnie o konieczności zwrotu kwoty wpisu uiszczonego przez Odwołującego na
rachunek Urzędu ZamówieńPublicznych.
Przewodniczący:
………………………………
1.umorzyć postępowanie odwoławcze,
2.nakazaćUrzędowi ZamówieńPublicznych zwrot z rachunku bankowego Urzędu Zamówień
Publicznych na rzecz Polskie Liny Sp. z o.o. z siedzibą w Katowicach, 40-952 Katowice,
ul. Powstańców 17 kwoty 15 000 zł 00 gr (słownie: piętnaście tysięcy złotych zero groszy),
stanowiącej równowartość wpisu uiszczonego przez Polskie Liny Sp. z o.o. z siedzibą
w Katowicach, 40-952 Katowice, ul. Powstańców 17.
Stosownie do art. 198a i art. 198b ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. - Prawo zamówień
publicznych
na niniejsze postanowienie - w terminie 7 dni od dnia jego doręczenia
przysługuje skarga za pośrednictwem Prezesa Krajowej Izby Odwoławczej do Sądu
Okręgowego w Katowicach.
Przewodniczący:
………………………………
Sygn. akt: KIO/40/11
U z a s a d n i e n i e
Katowicki Holding Węglowy S.A. z siedzibąw Katowicach, zwany dalej
„Zamawiającym”, działając na podstawie przepisów ustawy dnia 29 stycznia 2004 r. Prawo
zamówieńpublicznych (tj.: Dz. U. z 2010 r., Nr 113, poz. 759), zwanej dalej „ustawąPzp”,
wszczął, w trybie przetargu nieograniczonego, postępowanie o udzielenie zamówienia
sektorowego na „Dostawęlin i linek stalowych (CPV: 44311000-3 Skrętki) do Katowickiego
Holdingu Węglowego S.A. w okresie od dnia zawarcia umowy do 31.12.2011 r.”.
Ogłoszenie o przedmiotowym zamówieniu zostało opublikowane w Dzienniku
Urzędowym Unii Europejskiej z dnia 30 grudnia 2010 r., nr 2010/S 253-389801.
SpecyfikacjęIstotnych Warunków Zamówienia, zwanądalej „SIWZ”, Zamawiający
opublikował na swoich stronach internetowych w dniu 27 grudnia 2010 r.
W dniu 7 stycznia 2011 r. (pismem z dnia 6 stycznia 2011 r.) wykonawca Polskie Liny
Sp. z o.o. z siedzibąw Katowicach, zwany dalej „Odwołującym”, wniósł odwołanie do
Prezesa Krajowej Izby Odwoławczej (wpływ pisma do Zamawiającego w dniu 7 stycznia
2011 r.) wobec postanowieńSIWZ, tj.:
1.
rozdziału
II.1.
„Szczegółowe
wymagania
techniczne”,
a)
pkt 2.10, w ramach którego zamawiający opisuje
przedmiot zamówienia poprzez szczegółowe oznaczenie techniczne liny
stalowej ocynkowanej konstrukcji Warrington-Seale WS6X36+At(S6X19+Ao),
jak teżi poszczególnych parametrów technicznych liny wymienionych w ppkt
a) - i),
b)
pkt 2.15 w pozycji tabeli „CzęśćX” „Lina stalowa
ocynkowana konstrukcji Warrington-Seale WS6X36+At(S6X19+Ao)”,
- oba punkty z uwagi na fakt, iżpraktycznie dostawcątakiego produktu może
byćjedynie firma DRUMET Liny i Druty Sp. z o.o. z siedzibąwe Włocławku,
zwana dalej „DRUMET” z uwagi na posiadany patent na tego rodzaju produkt,
2.
załącznika Nr 2/X do SIWZ – Formularz cenowy
części zamówienia nr X, gdzie w tabeli wskazany został produkt „Lina stalowa
ocynkowana konstrukcji Warrington-Seale WS6X36+At(S6X19+Ao)” oraz załącznika
Nr 3 Specyfikacja dostaw (…), gdzie na stronie 3 w pozycji 5 powtórzono produkt
„Lina stalowa ocynkowana konstrukcji Warrington-Seale WS6X36+At(S6X19+Ao)” z
analogicznych powodów jak podniesiono w punkcie 1,
zarzucając Zamawiającemu naruszenie art. 7 ust. 1 oraz art. 29 ust. 2 i 3 ustawy Pzp
poprzez takie ukształtowanie zapisów SIWZ, które naruszajązasadęuczciwej konkurencji
oraz równego traktowania wykonawców i rodząpodejrzenie promowania przez
Zamawiającego określonego wykonawcy.
Jednocześnie odwołujący wniósł o:
1. uwzględnienie odwołania,
2. nakazanie Zamawiającemu zmianętreści SIWZ poprzez wykreślenie z jej treści
odwołania siędo oznaczenia produktu jako „Lina stalowa ocynkowana konstrukcji
Warrington-Seale WS6X36+At(S6X19+Ao)” i zastąpienie go opisem „Lina stalowa
ocynkowana konstrukcji Warrington-Seale WS6X36+At” oraz wykreślenie w punkcie
2.10 parametrów technicznych liny ppkt a) – i),
3. rozliczenie kosztów postępowania zgodnie z obowiązującymi w tej mierze przepisami.
W dniu 14 stycznia 2011 r. Zamawiający dokonał modyfikacji SIWZ w
kwestionowanym przez Odwołującego zakresie.
Zamawiający oświadczył na posiedzeniu w dniu 18 stycznia 2011 r., iżuwzględnia
odwołanie w całości.
Mając na uwadze powyższe Izba zważyła co następuje:
Niewątpliwym jest, iżZamawiający na posiedzeniu z udziałem stron złożył
oświadczenie o uwzględnieniu odwołania w całości, a Odwołujący iżdokonane przez
Zamawiającego modyfikacje SIWZ czyniązadośćjegożądaniom.
Art. 186 ust. 2 ustawy Pzp stanowi,że „w przypadku uwzględnienia przez
zamawiającego w całości zarzutów przedstawionych w odwołaniu Izba może umorzyć
postępowanie na posiedzeniu niejawnym bez udziału stron (...)”. Jednocześnie art. 186 ust.
3 ustawy Pzp stanowi, iż„jeżeli uczestnik postępowania odwoławczego, który przystąpił do
postępowania po stronie zamawiającego, nie wniesienie sprzeciwu (…) Izba umarza
postępowanie (…).” Tak więc biorąc pod uwagęwyłącznie literalne brzmienie wyżej
powołanych przepisów stwierdzićnależy,że możliwośćumorzenia postępowania w
przypadku uwzględnienia przez zamawiającego zarzutów podniesionych przez odwołującego
należałoby odnieśćwyłącznie do dwóch enumeratywnie wskazanych w ustawie przypadków,
a mianowicie uwzględnienia zarzutów odwołania przed otwarciem posiedzenia, a więc –
zgodnie z jej literalnym brzmieniem - na posiedzeniu niejawnym bez udziału stron, oraz drugi
przypadek umorzenia postępowania występujący wtedy, gdy mamy do czynienia z
uczestnikiem postępowania (przystępującym) i uzależniający umorzenie postępowania od
jego zachowania (uczestnika postępowania). Poza regulacjąustawowąpozostawałoby więc
umorzenie postępowania na skutek uwzględnienia zarzutów na posiedzeniu z udziałem
stron, jak i na rozprawie, gdyżbrak jest w obowiązujących przepisach ustawy
jednoznacznego odniesienia siędo takich właśnie sytuacji (art. 186 ustawy Pzp kwestii tych
nie reguluje). Niemniej jednak należy przyjąć, iżmamy do czynienia z racjonalnym
ustawodawcąi tym samym uznać, iżpowołany wyżej przepis dopuszczający możliwość
umorzenia postępowania przez Izbęobejmuje umorzenie postępowania na każdym jego
etapie, a więc także na etapie posiedzenia – i to tak bez udziału stron, jak i z ich udziałem,
jak i na etapie rozprawy. Skoro art. 186 ust. 2 ustawy Pzp, zawiera sformułowanie „Izba
może umorzyćpostępowanie” oznacza to, iżustawodawca dopuszcza możliwośćumorzenia
postępowania zarówno na etapie posiedzenia - z udziałem stron, bez ich udziału, jak i na
etapie rozprawy. Rozumując inaczej za niedopuszczalne należałoby przyjąćwydanie przez
Izbępostanowienia o umorzeniu postępowania (na posiedzeniu z udziałem stron i na
rozprawie) na skutek uwzględnienia zarzutów odwołania, gdyżustawa takich przypadków
literalnie nie przewiduje. Podstawy ich wydania nie można bowiem wywieśćwprost zżadnych z uregulowańustawowych, a brak jest poza wskazaniem przypadków z art. 186 ust.
2 i 3 ustawy Pzp odniesienia sięw regulacji ustawowej do sytuacji dotyczących umorzenia
postępowania na posiedzeniu z udziałem stron i na rozprawie. Co prawda w treści art. 186
ust. 3 ustawy Pzp wskazano na przypadek umorzenia postępowania, który jednakowoż
odnosi sięwyłącznie do sytuacji, w której w postępowaniu odwoławczym występuje
uczestnik postępowania (przystępujący), który nie wnosi sprzeciwu co do uwzględnienia w
całości zarzutów przedstawionych w odwołaniu przez zamawiającego.
Niemniej jednak to jedynie art. 186 ustawy Pzp może stanowićpodstawędo wydania
postanowienia o umorzeniu postępowania na skutek uwzględnienia w całości zarzutów
odwołania i rozliczenia kosztów postępowania. Jego podstawą(wydania postanowienia) nie
może byćbowiem rozporządzenie Prezesa Rady Ministrów z dnia 15 marca 2010 r. w
sprawie wysokości i sposobu pobierania wpisu od odwołania oraz rodzajów kosztów w
postępowaniu odwoławczym i sposobu ich rozliczania (Dz. U. z 2010 r., Nr 41, poz. 238),
zwane dalej „rozporządzeniem w sprawie kosztów”, którego treśćw zakresie dotyczącym
kosztów postępowania, tj. „uwzględnienie w całości zarzutów odwołania nastąpiło po
otwarciu rozprawy albo rozpoczęcia posiedzenia z udziałem stron, Izba zasądza koszty od
zamawiającego na rzecz odwołującego” przekracza zakres delegacji ustawowej, czyniąc go
tym samym niekonstytucyjnym z uwagi na sprzecznośćpowołanego rozporządzenia z
ustawą. Art. 87 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej wymieniaźródła prawa powszechnie
obowiązującego (konstytucję, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz
rozporządzenia, a także akty prawa miejscowego), jednocześnie wprowadzając ich
hierarchię. Niewątpliwym jest więc, iżrozporządzenie jest aktem niższego rzędu niżustawa.
Art. 92 Konstytucji określa sposób wskazania delegacji do uregulowania określonych spraw i
dotyczy to także delegacji ustawowych. Wszelkie działania prawotwórcze wymagająwięc
podstaw prawnych i wszelkie akty prawotwórcze powinny miećlegitymacjęw Konstytucji
albo teżw aktach prawnych podjętych na jej podstawie, właściwych do przydzielania w
jakimśzakresie kompetencji prawotwórczych. Wyklucza to więc dowolnośćuzupełniania
regulacji danego aktu prawnego regulacjami zawartymi w akcie niższego rzędu wobec braku
legitymacji do ich dokonania. Nie ma tu więc pola dla decyzji samowolnych ani też
nadmiernego marginesu swobody, a każde przekroczenie granic określonych przez
Konstytucjępozbawia organ państwowy legitymacji działania. Skoro więc rozporządzenie
uzupełnia jedynie system powszechnie obowiązujących aktów prawa, tym samym nie może
naruszaćani zmieniaćnorm hierarchicznie wyższych (norm ustawowych, a tym bardziej
konstytucyjnych), jak i nie może zawieraćuregulowańsprzecznych z obowiązującąustawą.
Regulacje zawarte w przepisach rozporządzenia w sprawie kosztów, jako regulacje
aktu prawnego niższego rzędu, powinny byćzgodne z treściąprzepisów ustawy (ustawy
Pzp), a rozporządzenie powinno byćwydane w granicach upoważnienia ustawowego.
Rozporządzenie musi bowiem zmierzaćdo wykonania ustawy, a zatem nie może być
sprzeczne z ustawą, jak i wykraczaćpoza jej delegację. Natomiast ukształtowana przez to
rozporządzenie procedura dotycząca wydania orzeczenia o kosztach postępowania
odwoławczego w sytuacji umarzania postępowania na posiedzeniu z udziałem stron i na
rozprawie, w tym zakresie jest sprzeczna z uregulowaniami ustawowymi, gdyżustawa takich
przypadków, jak wskazany w § 5 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia w sprawie kosztów, nie
przewiduje, a wręcz wskazuje na sprzecznośćtej regulacji z art. 186 ust. 6 ustawy Pzp.
Przywołany przepis rozporządzenia w sprawie kosztów stanowi bowiem, iż„w przypadku
umorzenia postępowania odwoławczego przez Izbę, jeżeli: 1) (…) uwzględnienie w całości
zarzutów odwołania nastąpiło po otwarciu rozprawy albo rozpoczęcia posiedzenia z
udziałem stron, Izba zasądza koszty od zamawiającego na rzecz odwołującego”. Przepisy
aktu niższego rzędu, a takim aktem niewątpliwie jest powołane wyżej rozporządzenie, nie
mogązmieniaćzasad ustanowionych ustawą, a ta ostatnia mówi wyłącznie o wzajemnym
zniesieniu kosztów oraz uzależnieniu ich poniesienia w zależności od momentu
uwzględnienia zarzutów, a więc „po otwarciu rozprawy” bądź„przed otwarciem rozprawy”.
Rozporządzenie rozszerza więc ten enumeratywnie wymieniony katalog możliwości
umorzenia postępowania na skutek uwzględnienia w całości zarzutów odwołania o
przypadek „po rozpoczęciu posiedzenia z udziałem stron”. Natomiast delegacja ustawowa
(art. 198 pkt 2 ustawy Pzp) upoważniała do wydania aktu, który miał regulowaćjedynie
wskazane w nim kwestie i nie zawierała upoważnienia do uregulowania kwestii wydawania,
w określonych sytuacjach (przypadkach), postanowieńo umorzeniu postępowania, wiążąc z
nimi określone skutki prawne. Nie można bowiem traktowaćwybiórczo zawartych w ustawie
sformułowań, odnoszących siędo konkretnie wskazanego przypadku i w oparciu o to
regulowaćaktem niższego rzędu niezawartych tam treści. Nie można równieżw sposób
nieuzasadniony różnicowaćsytuacji prawnej danego wykonawcy na danym etapie
postępowania, uzależniając możliwośćjego czynnego udziału w postępowaniu od
nieokreślonych ustawowo przypadków (na posiedzeniu z udziałem stron i na rozprawie).
Każdy organ orzekający, w tym także Izba, dostrzegając sprzecznośćpomiędzy
rozporządzeniem a ustawąnie powinna stosowaćprzepisów rozporządzenia w tym
(sprzecznym) zakresie.
Niemożliwym jest także wydanie postanowienia o umorzeniu postępowania w oparciu
o przepisy k.p.c., gdyżdo postępowania odwoławczego w zakresie nieuregulowanym stosuje
sięodpowiednio przepisy k.p.c. o sądzie polubownym (art. 1154-1217), przy czym
odpowiednie stosowanie oznacza,że w zależności od celu i innych okoliczności
wynikających z danych przepisów stosuje sięje wprost, ze zmianami albo wcale sięich nie
stosuje. Postępowanie odwoławcze jest uregulowane w ustawie Pzp, w tym w zakresie
wydawania orzeczeń, z wyjątkiem jedynie zakresu dotyczącego wydawania postanowieńo
umorzeniu postępowania na posiedzeniu z udziałem stron i na rozprawie na skutek
uwzględnienia w całości zarzutów odwołania, które wprost z tych przepisów nie wynika, ale
można je wywieśćz art. 186 ust. 2 ustawy Pzp. Nie jest więc możliwe zastosowanie do
postępowania odwoławczego pozostałych przepisów k.p.c., w tym dotyczących cofnięcia
pozwu w sytuacji, gdy dotyczyłoby to kwestii uregulowanych z wyjątkiem jednego z
przypadków wydania takiego postanowienia i skutków z nim związanych, a więc kosztów
postępowania i było następstwem faktycznego braku tej regulacji w ustawie Pzp (jej
literalnego brzmienia) Należy bowiem pamiętać, iżmożna powoływaćsięna ogólne zasady
k.p.c., niemniej jednak nie wtedy, gdy w istocie dane kwestie sąuregulowane a tak w istocie
jest. Ustawa przewiduje bowiem możliwośćumorzenia postępowania na skutek
uwzględniania w całości zarzutów odwołania, w tym określone treści wywodząc z art. 186
ust. 2 ustawy Pzp. Nie można natomiast braków legislacyjnych poprawiaćprzez sztuczne
przechodzenie poprzez przepisy k.p.c. dotyczące sądu polubownego na grunt stricte
cywilistyczny.
Odnosząc siędo uregulowańustawowych dotyczących kosztów postępowania
stwierdzićnależy, iżart. 192 ust. 10 ustawy Pzp stanowi, iżstrony ponosząkoszty
postępowania odwoławczego stosownie do jego wyniku, z zastrzeżeniem art. 186 ust. 6
ustawy. Oznacza to więc, iżustawa przewiduje dwa sposoby ponoszenia kosztów przez
strony postępowania, uzależniając je od charakteru rozstrzygnięcia. Pierwszy, a więc
orzeczenie o kosztach stosownie do wyniku postępowania, wskazujący iżkoszty ponosi ten,
który w rzeczywistości przegrał prowadzony przez Izbąspór. Będąto więc wszelkie koszty
orzeczone w wydanym wyroku (rozstrzygnięciu merytorycznym), jak i postanowieniu o
odrzuceniu odwołania – w myśl zasady – „stosownie do wyniku postępowania”, gdyż
odrzucenie odwołania następuje w istocie z winy je wnoszącego na skutek wystąpienia
enumeratywnie wskazanych w ustawie przesłanek.
Tym samym sformułowanie „z zastrzeżeniem art. 186 ust. 6 ustawy Pzp” oznacza, iż
kwestie związane z kosztami postępowania w przypadku uwzględnienia zarzutów w całości
reguluje ten właśnie przepis, w którym odróżniono przypadki związane z umorzeniem
postępowania odwoławczego na podstawie art. 186 ust. 2 i 3 ustawy Pzp, uzależniając
poniesienie kosztów jedynie od występowania w tym postępowaniu przystępującego, bądź
jego braku. I tak w przypadku określonym w art. 186 ust. 2 ustawy Pzp ustawodawca
przewidział,że koszty postępowania odwoławczego znosi sięwzajemnie, zaśw przypadku
określonym w art. 186 ust. 3 ustawy Pzp – koszty ponoszone sąprzez zamawiającego, jeśli
uwzględnienie zarzutów nastąpiło po otwarciu rozprawy, albo znosi sięwzajemnie, jeśli
uwzględnienie zarzutów nastąpiło przed otwarciem rozprawy.
Obowiązujące w tym zakresie przepisy ustawy Pzp okolicznośćponoszenia przez
zamawiającego kosztów postępowania odwoławczego w sytuacji umorzenia postępowania z
powodu uwzględniania w całości zarzutów odwołania, uzależniająod tego, czy w
postępowaniu odwoławczym występuje przystępujący, czy teżnie występuje i od tego, czy
uwzględnienie zarzutów nastąpiło przed otwarciem rozprawy, czy teżpo jej otwarciu.
W przedmiotowej sprawie brak było przystępującego, a uwzględnienie zarzutów
odwołania nastąpiło na posiedzeniu z udziałem stron, ale przed otwarciem rozprawy.
Sytuacjętęnależy oceniaćzatem w kontekście regulacji zawartej w art. 186 ust. 2 ustawy
Pzp i odnoszącego siędo niej regulacji dotyczącej kosztów postępowania odwoławczego z
art. 186 ust. 6 pkt 1) ustawy Pzp, na podstawie której koszty znosi sięwzajemnie.
Stanowisko odmienne byłoby nieuprawnione, biorąc pod uwagęargumentacjędotyczącą
podstaw prawnych do wydania postanowienia o umorzeniu postępowania na skutek
uwzględnienia odwołania w całości, a zaprezentowanąpowyżej. A ponadto w sposób
nieuprawniony różnicowało sytuacjęzamawiającego, w zależności od tego czy na danym
etapie mamy do czynienia z przystępującym, czy teżnie, zrównując w tym jedynym
przypadku postanowienie zapadłe na posiedzeniu z orzeczeniem zapadłym na rozprawie.
Nadto nie można bowiem łączyćokreślonych skutków prawnych określonego działania
zamawiającego, na które posiada ona przyzwolenie w obowiązujących przepisach prawa ze
skutkami, w tym przypadku znacznądolegliwościąfinansową, w sytuacji gdy określone treści
faktycznie można wywieśćz art. 186 ust. 2 ustawy Pzp.
Mając na uwadze powyższe stwierdzićnależy, iżna skutek uwzględnienia w całości
zarzutów podniesionych w odwołaniu Izba uznała,że zachodząprzesłanki umożliwiające
umorzenie postępowania, zgodnie z przepisem art. 186 ust. 2 ustawy Pzp.
Orzekając o kosztach postępowania odwoławczego Izba uwzględniła okoliczność, iżkoszty
te znosząsięwzajemnie z mocy przepisu art. 186 ust. 6 pkt 1) ustawy Pzp, orzekając
jednocześnie o konieczności zwrotu kwoty wpisu uiszczonego przez Odwołującego na
rachunek Urzędu ZamówieńPublicznych.
Przewodniczący:
………………………………
Wcześniejsze orzeczenia:
- Sygn. akt KIO 263/15 z dnia 2015-12-23
- Sygn. akt KIO 245/15, KIO 305/15 z dnia 2015-03-04
- Sygn. akt KIO 270/15 z dnia 2015-03-03
- Sygn. akt KIO 273/15 z dnia 2015-02-27
- Sygn. akt KIO 267/15 z dnia 2015-02-27
